ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χρειάστηκαν 25 χρόνια και κάποια δύσκολα βιώματα για να καταλάβω ,οτι τόσα χρόνια ο μεγαλύτερος εχθρός μου ήμουν εγώ η ίδια.Από μικρό κορίτσι ήμουν μέσα στις ενοχές ,στη χαμηλή αυτοπεποίθηση και το "αυτομαστίγωμα".Πάντα ένιωθα λίγη,χειρότερη,ανύπαρκτη και παρείσακτη...Άκουγα άσχημα πράγματα για μένα κι έδινα συνεχώς δίκιο ενώ στις καλές κουβέντες πάντα αντιδρούσα με αυτοσαρκασμό.Τώρα συνειδητοποιώ τι κακό μου έκανα και πόσο πολύ με πήγα πίσω ,σχεδόν μ' έχω οδηγήσει στην κατάθλιψη. Κανένας δεν μπορεί να μας στηρίξει και να μας αγαπήσει όσο εμείς τους εαυτούς μας.Περιμένεις ν' ακούσεις έναν καλό λόγο και δεν τον ακούς από σχεδόν πουθενά,τί κάνεις;Στα παλιά τα παπουτσάκια σου.Εχεις ΕΣΕΝΑ ,που ξέρεις οτι από εχθές είσαι καλύτερος/η κι ότι κόπιασες πολύ ή οτι κατέβαλες μεγάλη πιγμή και τόλμη για να ξεπεράσεις μια σκέψη ή έναν φόβο.Οπότε ας πούμε ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ .Το τελευταίο καιρό μου κάνω λίγο "πατ πατ" στην πλάτη,έχω αρχίσει να με καταλαβαίνω καλύτερα και να μ αγαπώ ,όπως θα αγαπούσα κάθε ανθρωπό που θα είχα περάσει μαζί του 25 χρόνια όλες τις όμορφες κι άσχημες στιγμές του.Οπότε γιατί κάποιοι να αρνούμαστε να φερθούμε με αυτοεκτίμηση;Υ.Γ Εχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να νιώσω εντελώς καλά μ' εμένα αλλά νομίζω έχω κάνει την αρχή.-Συμβουλές που κανένας εδώ μέσα δεν μου ζήτησε αλλά θέλω να τις δώσω:1.Πρωταρχικό μέλημα μας πρέπει να είναι η αγάπη προς εμάς τους ίδιους ,θεωρώ οτι αυτό μας κάνει δυνατούς σχεδόν αήττητους.2.Δεν έχουν πάντα δίκιο οι άλλοι,ούτε πάντα εμείς.3.Υπάρχουν άνθρωποι που την αυτοεκτίμηση την κερδίζουν υποτιμώντας τους υπόλοιπους.ΜΗΝ τους ακούς.4.Το να βλέπεις μόνο το καλό στους άλλους είναι ουτοπικό και ίσως και επικίνδυνο(το έκανα μέχρι πρόσφατα).