ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το αγόρι μου είμαστε μαζί 2,5 χρόνια. Κάναμε παρέα από πρίν τα φτιάξουμε. Είναι ο καλύτερος μου φίλος, ο άνθρωπος μου, το συμπλήρωμα σε πράγματα που δεν έχω και άλλα πολλά, είναι πάρα πολύ σημαντικός για εμένα και ήταν όλο το καιρό που έχει περάσει. Το τελευταίο διάστημα όμως εκεί που κάνουμε βήματα και βλέπουμε και οι 2 ότι ερχόμαστε πιο κοντά, περνάμε ωραία δεν διαχειρίζεται τα νεύρα του και τις προσωπικές του εντάσεις σε επίπεδο που να μην επηρεάζουν τη σχέση. Τις προάλλες του είχα πει πολύ κουλ ότι ο τρόπος που λέει πολύ συγκεκριμένα πράγματα απέναντι μου με κάνει να νιώθω άσχημα και δεν δείχνει κανένα σεβασμό, εκείνος το συνέχισε και τη 3η φορά που χρειάστηκε να το πω με έκοψε τελείως, δεν μπήκε στη διαδικασία να το συζητήσουμε αποφεύγοντας το. Την υπόλοιπη μέρα δεν μιλήσαμε αλλά το ίδιο συναιβει και την επόμενη με τη δικαιολογία ότι "δεν πετύχαμε ο ένας τον άλλο στο τηλ".. Τη 3η μέρα πολύ μιλήσαμε οκ ήρθαμε σε μια κοινή συνεννόηση αλλά τώρα πάλι τον έχω χάσει, δεν απαντάει πουθενά και φαντάζομαι κάποια ανόητη δικαιολογία να συμπληρώνει τη πράξη.. Έχω ξενερώσει φουλ και συγχρόνως νευριάζω κ θυμώνω. Γιατί ρε γάμωτι μου αυτή η ανωριμότητα και αντιμετώπιση, είναι χάλια να νιώθεις ότι είσαι εγκλωβισμένος σε μια σχέση που ξαφνικά από εκεί που μιλούσατε δεν βρίσκεις τον άλλο και δεν κάθεται καν να το συζητήσετε. Πραγματικά, δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν είμαι της ιδιοτροπιας "λες και δεν γνωριστήκαμε ποτέ σε παρατάω" γιατί έχω δώσει πολλά σε αυτή τη σχέση και τώρα έχω ένα παιδάκι που αποφεύγει τα πάντα και βγάζει κ θυμό. Βοήθεια.. Το άσχημο είναι όλο το καιρό που είμαστε μαζί κ έχω επενδύσει, δεν είχα τη δυνατότητα να επενδύσω σε νέες φιλίες κλπ..