ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηταν η πιο ομορφη μερα που εχω περασει τα τελευταια χρονια. Και αυτο γιατι την περασα μαζι του. Ενιωθα απο μικρη αυτο το περιεργο συναισθημα οταν τον εβλεπα, αλλα ποτε δεν φανταζομουν οτι ειναι τοσο σοβαρα τα πραγματα. Αρχικα οταν μου ζητουσε να βγουμε, δεν ηθελα. Φοβομουν. Αγχωνομουν! Δεν ηθελα να γινει κατι για το οποιο μπορει να μετανιωσουμε με αποτελεσμα να τον χασω απο τη ζωη μου. Μου αρεσε να ξερω οτι υπαρχει σ αυτη, κ ας μη τον εβλεπα συχνα. Οταν βρεθηκαμε καταλαβα ποσο χαζη ημουν. Ποσο χαζη ημουν ολες αυτες τις φορες που τον απεφυγα. Ηταν τοσο γλυκος μαζι μου. Τοσο καλος... Φαινοταν οτι ηθελε κατι να μου πει αλλα δεν το εκανε. Φαινοταν στο βλεμα του, στις μεγαλες παυσεις που εκανε στη συζητηση κ απλα με κοιταζε. Στο ενδιαφερον του για το αν ειμαι ελευθερη, στην αγκαλια που με πηρε την ωρα του αποχαιρετισμου. Νομιζω πως εχω αρχισει να τον ερωτευομαι. Φοβαμαι ομως πως μπορει να τον εχω παρεξηγησει κ απλα να ναι πολυ φιλικος. Ναι, ακομα κ τωρα εχω τις αμφιβολιες μου. Γιατι θελω να μαι οσο το δυνατον γινεται πιο προσγειωμενη. Γιατι φοβαμαι να ερωτευτω, να δεθω με καποιον. Δεν ξερω πως θα καταληξουμε, αλλα ευχαριστω το θεο για το τοσο υπεροχο απογευμα που μου χαρισε αυτος ο ανθρωπος...