ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν η πρώτη φορά που σε έβλεπα.Όχι, δεν ήταν η πρώτη φορά που σε κοιτούσα. Αλλά ήταν η πρώτα φορά που πραγματικά σε έβλεπα. Το πραγματικό εσύ. Το πραγματικό εγώ.Και για πρώτη φορά το βλέμμα σου , δεν με τρόμαζε.Ήταν πάντα εκεί. Ναι, το βλέμμα σου ήταν πάντα εκεί. Κάθε μέρα. Παντού. Σε κάθε ασχολία μου, με ακολουθούσε. Όταν έπλενα τα δόντια μου. Όταν έμπαινα στο ασανσέρ. Όταν πήγαινα στην τουαλέτα στο σχολείο. Όταν έμπαινα στο δοκιμαστήριο. Παντού.Ήταν πάντα εκεί. Να με κοιτά. Να με κρίνει , με ένα ψυχρό, χαιρέκακο βλέμμα γεμάτο μίσος. Να με πόνα περισσότερο από κανέναν άλλον άνθρωπο που είχα γνωρίσει. Να μου θυμίζει ότι δεν αξίζω, ότι δεν θα ταιριάξω ποτέ με τον περίγυρό μου. Ότι είμαι κατώτερη. Ότι δεν θα καταφέρω ποτέ τίποτα. Ότι έχω άσχημη μύτη. Ότι έχω παραπάνω κιλά . Ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να αγαπήσω, αλλά ούτε και να αγαπηθώ. Ποιος άλλωστε θα αγαπούσε ένα τόσο παράξενο άτομο..Και το περίεργο ήταν ότι πάντα ήθελα να με αποδεχτείς. Πάντα ήθελα να σε αποδεχτώ. Πάντα ήθελα να με αγαπήσεις και πάντα ήθελα να σ’ αγαπήσω κ’ εγώ. Αλλά δεν μου το επέτρεπες ή μάλλον δεν σου το επέτρεπα εγώ , κατά κάποιο διεστραμμένο αυτοτιμωρητικό τρόπο.Και καθώς σε είδα, εσένα για πρώτη φορά να με κοιτάς , κατάλαβα. Και σου χαμογέλασα. Και για πρώτη φορά , μου χαμογέλασες κ’ εσύ.Μα φυσικά και το έκανες. Είσαι απλά ένας καθρέφτης.Και όσοι λένε πως ο αυστηρότερος κριτής είναι ο εαυτός μας, έχουν δίκιο.Δ.Δ.Μ.