ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχουν τελικά άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας όχι για να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά της προκαλώντας θύελες πάθους...Ούτε για να κάνουν τη ψυχή μας χίλια κομμάτια προκαλώντας την αναδόμησή της...Ούτε για να αλλάξουν την πορεία μας προκαλώντας τον αποπροσανατολισμό μας....Έρχονται μόνο και μόνο για να της δώσουν λίγο περισσότερο φως, λίγο περισσότερο χαμόγελο, λίγο περισσότερη ζωή...Η πρώτη ματιά, η πρώτη συνέυρεση, η πρώτη συζήτηση ήταν και η τελευταία... αυτό νόμιζα... Κι όμως η ζωή μου έδειξε πως έκανα λάθος! Και να σου πάλι... Το σύμπαν συνομώτησε και βρεθηκες στο δρόμο μου ξανά... ξαφνικά...Και υπήρξαν και άλλες τέτοιες ματιές, κι άλλες συνευρέσεις, κι άλλες συζητήσεις...Ήσουν το άρτιο το τέλειο στα μάτια μου και όταν κανείς συνυπάρχει με το «τέλειό του» έστω και για λίγο, για λίγες μέρες, ακόμη και για λίγες ώρες, θεωρώ ότι είναι ύβρις να θλίβεται ακόμη κι αν το χάσει.Έτσι, παρόλο που δεν θα σε ξαναδώ... δε λυπάμαι...Χαίρομαι που ήρθες στη ζωή μου τότε και τώρα...Πώς είναι δυνατό να επικρατεί η χαρά και η ευχαρίστηση της λύπης?Και όμως, αν και θα ήθελα να διαρκέσει αυτό για «πάντα»... δε λυπάμαι που τέλειωσε.Είμαι χαρούμενη που υπήρξε.Και ξέρεις πιο είναι το πιο σπουδαίο? Πρώτη φορά γνωρίζω κάποιον άνθωπο που η σκέψη του με γεμίζει μόνο θέτικές σκέψεις, μόνο θετικά συναισθήματα.Θυμάμαι τα μάτια σου να με κοιτάζουν γελαστά και κλείνοντας τα μάτια σε κοιτάζω....Θυμάμαι το χαμόγελό σου και χαμογελώ... Θυμάμαι τις αγκαλιές μας και αισθάνομαι να σ’αγκαλιάζω...Θυμάμαι τις κουβέντες μας...Ακόμη και ο τρόπος που χειρίστηκες το τέλος δε με θλίβει.Ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα... ήταν εσύ...