9.6.2018 | 10:42
Εξομολογούμαι πως...
είμαι εξαιρετικά ξεροκέφαλη, εύπιστη, ανίκανη να θέτω όρια και πολύ πρόθυμη να ευχαριστώ όσους αγαπάω ακόμη κι αν αυτό κάνει κακό σε μένα. Με αυτά τα χαρακτηριστικά κατάφερα να χάσω πολλά χρόνια ανέμελα και δημιουργικά σε μία καθαρά ψυχοφθόρα κατάσταση. Δεν έχω δικαιολογίες. Μπορεί να μην γνώριζα όλη την αλήθεια, μπορεί ούτε καν σημαντικό μέρος της για να καταλάβω που έμπλεξα αλλά τώρα δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Ήθελα να διαγράψω όλα όσα έζησα και σχετίζονται μ' ένα άτομο απ' την μνήμη μου. Δεν θέλω να ξεπεράσω. Γιατί δηλαδή πρέπει να χάσω μήνες ή και χρόνια για να συνέλθω; Έχω θυμώσει πάρα πολύ μαζί μου που δεν μ' εκτιμάω και δεν με υπολογίζω. Που δεν με προστάτευσα. Που κοίταζα μην τυχόν αδικήσω άλλους κι αδίκησα τον εαυτό μου. Επειδή ένιωσα ερωτευμένη και σκέφτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι ίσως βρήκα κι εγώ έναν άνθρωπο που θα 'ναι ο άνθρωπός μου. Μετά, μετά ήθελα έστω και την τελευταία στιγμή να μου πει αλήθειες που δεν θα τον κολάκευαν τις οποίες φυσικά δεν είπε. Αλλά στο τέλος κατάλαβα ότι και πάλι έφταιγα, γιατί ζητούσα κάτι εκτός των δυνατοτήτων του. Δεν ξέρω πότε θα την ξεπεράσω αυτή την ιστορία. Νιώθω ότι επιβεβαιώνει τον μεγαλύτερό μου φόβο ότι δεν αξίζω ν' αγαπηθώ γι' αυτό που είμαι και ότι θα με θέλουν κυρίως σαν παυσίπονο μέχρι να τους κάτσει η καλή ζαριά. Νιώθω χρησιμοποιημένη σαν άνθρωπος. Το ηθικό σκέλος μ' ενοχλεί, γιατί τα συναισθήματα δεν εκβιάζονται. Ξέρω ότι αν γνώριζα την αλήθεια εξαρχής δεν θα είχα δεθεί με αυτόν τον άνθρωπο και θα ζούσα κι εγώ τη ζωή μου με τα καλά της και τα στραβά της. Αλλά πήρα το μάθημά μου, για κανέναν δεν κάνω ό,τι θέλει, δεν είμαι διαθέσιμη όπως θέλει, μην τυχόν και στραβώσει και πάει αλλού ή το κυριότερο, μην τυχόν νομίζει ότι δεν τον αγαπάω. Ας νομίζουν όλοι ό,τι θέλουν για μένα, έπρεπε όχι απλά να μείνω στάσιμη αλλά και να πάω πίσω για να το καταλάβω. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση ξέχασα να με αγαπώ και τώρα δυσκολεύομαι να με συγχωρέσω. Έχω απίστευτα νεύρα μαζι μου.