Η ερωτική μου ζωή σε 3 πράξεις: 1η πράξη, από το διαδίκτυο. Κατεβάζω dating apps στα οποία δε βρίσκω καμία που να ξέρει τι θέλει και πάντα όσες ξέρουν ή θα μένουν 500χιλιόμετρα μακριά και δεν θα θέλουν να προχωρήσει η γνωριμία για αυτό ακριβώς τον λόγο (το οποίο είναι σεβαστό και κατανοητό, δύσκολη η σχέση εξ αποστάσεως) ή θα μιλάνε με πόσα άτομα ταυτόχρονα και θα είμαστε σε φάση να στέλνουμε 4 μηνύματα σε 4 ώρες. 2η πράξη, από κοντά. Πλησιάζω κοπέλα για να πιάσω κουβέντα (με σοβαρή συμπεριφορά και με σεβασμό/ευγένεια, όχι χυδαιότητες σε φάση Στάθης Ψάλτης στα '80s ή Μάνθος Φουστάνος στα '90s) και ή θα είναι με το κινητό της συνέχεια και θα νιώθω σαν να είμαι ένας ενοχλητικός παρουσιαστής σε κανάλι το οποίο αυτή κάνει βιαστικά ζάπινγκ και με γκοστάρει ή θα μιλήσουμε για λίγο αλλά δεν θα συνεχιστεί για πολύ επειδή μιλάει με τον τάδε διαδικτυακά και έχει ήδη ψημένη μία κατάσταση (όλοι και όλες βρίσκονται σε ενδιάμεσες και αόριστες καταστάσεις, μία φορά δεν έχει τύχει να γνωρίσω άτομο που και single είναι αλλά και δεν έχει ήδη κάνει κάποια γνωριμία). 3η πράξη, άτυπα "προξενιά" τύπου μητέρας που γνωρίζει μία κοπέλα στο γιο της, είτε από φίλο είτε από συγγενή. Και οι 2 πάντα έχουμε αμηχανία (νιώθεις μία υποβόσκουσα πίεση όταν ξέρεις πως "πρέπει" να γνωρίσεις άτομα, δύσκολο να μην συμπεριφέρεσαι συγκαταβατικά) και ή δε θα ξέρουμε τι να πούμε (αλλά θα συνεχίσουμε για κανένα μισάωρο ακόμα απλά για το χατήρι των "διαμεσολαβητών" που μας έφεραν ως εδώ) ή θα περάσουμε σχετικά καλά και απλά θα δώσουμε τα χέρια, ότι αλληλοχαρήκαμε για την γνωριμία, και θα μείνει εκεί. Τι πάει λάθος; Γιατί είναι τόσο εύκολη μεν η γνωριμία αλλά τόσο δύσκολο το μετά, το στάδιο μεταξύ γνωριμίας και σχέσης; Όλα αυτά που έγραψα αντιπροσωπεύουν την ερωτική μου ζωή όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι δυνατόν να νιώθω τόσο περίεργα ή είναι σημεία των καιρών αυτά;