ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας. Διαβάζω αυτή τη στήλη καιρό τώρα και βλέπω ιστορίες, παράπονα και ευχες με τις οποίες πολλές φορές ταυτίζομαι και άλλες όχι.Αυτό που παρατηρώ σε μένα, αλλά και στις υπόλοιπες διηγήσεις είναι ότι πάντα κάτι φταίει. Συνήθως έξω απο έμας. Όταν ρίχνουμε την ευθύνη, όσων μας συμβαίνουν σε έναν "τοξικό ανθρωπό", ενώ συνεχίζουμε να θέλουμε την εγκρισή του, κακό στον εαυτό μας κάνουμε. Όταν ελπίζουμε να εξαφανιστούν όλα τα δεινά, που έχουν πλήξει την εργασία, οικογένεια , ζωή μας, για να είμαστε καλά, κακό στον εαυτό μας κάνουμε. Το ξέρω οτι ειναι δύσκολο να παραμείνει κάποιος θετικός, όταν όλα πάνε σκατα. Το έχω ζήσει, δεν είμαι απο άλλο πλανήτη. Ακόμα ξέρω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι, το ότι δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε με τον σωστό τρόπο. Με ένα τρόπο που δεν μας πληγώνει, αλλά μας κάνει να ανθίζουμε. Και αυτό τείνει να γίνει εθνική μάστιγα. Να ξέρεις όμως, οτι δεν πειράζει. Η ζωή είναι ένας ωραίος αγώνας και αν καταφέρουμε στο τέλος να ανοίξει λίγο η καρδία μας, κέρδος θα ειναι. Καταλάβαίνω όλα τα άγχη και τις προσωπικές αναζητήσεις, όμως αν μπορούσα να κάνω μια ευχή για τις γιορτές αυτή θα ήταν: να βγούμε για λίγο απ τη προσωπική λούπα που έχουμε πέσει. Να βρούμε, έστω το ένα πλάσμα, που κάνει τη ψύχη μας να χαμογελάει και να το αφήσουμε να μας δώσει την αγάπη του, για να γεμίσει η καρδία μας χαρά.Μακάρι φέτος στις γιορτές να ανθίσουμε όλοι και να βοήθησουμε τους άλλους να ανθίσουν.Η αγάπη είναι όντως παντού (και δεν είναι κλισέ) αρκεί να ξέρουμε να τη βλέπουμε. Καλές γιορτες!! Ooooλα θα γίνουν!! :)