ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμασταν μια παρέα 5 ατόμων από κοινή δραστηριότητα. 2 κοριτσια 3 αγόρια. Ένας από αυτούς τα έφτιαξε με την κολλητή μου και βγαίνανε για αρκετό καιρό. Πρόπερσι όμως, η κολλητή μου που φέρθηκε απαίσια και εξαφανίστηκε τόσο από τη δική του ζωή όσο και από τη δική μου. Από εκείνη τη στιγμη το παλικαρι πραγματικά "χαθηκε". Τον πρωτο χρονο ήταν ένα άδειο κουφάρι, σε αθλια κατασταση, δυστυχισμένος, αλλά φαινόταν ότι το προσπαθούσε . Μετά για 1.5 χρόνο εξαφανισμένος, είχε διαγράψει τα σοσιαλ, απαντάγε στα τηλέφωνα αλλά χωρίς δικαιολογίες μας ακύρωνε, πάντα έλεγε "δεν θέλω να βγω μαζί σας αυτή την περίοδο, δεν νιώθω άνετα." Παρόλα αυτά συνεχίσαμε να του στέλνουμε γιατί τον αγαπάμε, ήταν αυτός που έφτιαξε ουσιαστικά την παρέα, ήταν η ψυχή της και ξέρουμε ότι και αυτός μας αγαπάει, αλλά είναι με την πλάτη στον τοίχο. Και τελικά συμφώνησε να μας δει. Έχω πάρα πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια φάνηκε καλά αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως καλά. Από την άλλη συνειδητοποίησα ότι αυτόν τον άνθρωπο Δεν τον ξέρω πλέον και δεν εννοώ τι κάνει στη ζωή του (που ούτε για αυτό είπε τιποτα) αλλά σαν προσωπικότητα. Για όλο αυτό,η αλήθεια είναι ότι κατηγορω τον εαυτό μου εδώ και τόσο καιρο. Αν δεν τους είχα γνωρίσει τίποτα από αυτό δεν θα είχε συμβεί. Του ζήτησα συγγνώμη για αυτό, προχθές που τον είδα και έσκασε ένα μελαγχολικό χαμόγελο. Δεν ξέρω τι να κάνω νιώθω ότι εγώ φταίω για ότι έγινε. Ήξεραενω βγαίνανε, ότι η κολλητή μου θα τον καταστρέψει και δεν του είπα τίποτα, δεν τον προειδοποίησα γιατί φοβόμουν τις αντιδράσεις.