ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, έχω ενα προβλημα και ψάχνω καμία λυση πχ πως το αντιμετωπίσατε εσείς.Καθε φορά που ειναι να παω σε μια καινούρια δουλεια,αγχωνομαι αν θα είμαι όμορφη, αν θα με παρουν γιατι ειμαι δεκα κιλα συν απ το κανονικό και αν θα ειμαι αρκετα γρήγορη.Συνήθως δουλεύω σε fast food!! Στις συνεντεύξεις προσπαθω να κρυψω το άγχος μου, βαζω ενα πλατύ χαμόγελο, προσπαθω να φανω κοινωνική και τελικα καταφερνω να περασω το πρωτο δοκιμαστικό.Όσο κανω τα δοκιμαστικα ολοι ειναι ευχαριστημενοι μαζι μου. Κανω δουλειες σε μαγαζια fast food. Ωστοσο οταν γινει κανονικα η προσληψη αγχωνομαι ότι δε θα τα καταφερω, δεν ειμαι αρκετα χαμογελαστη, δεν ειμαι τοσο γρηγορη (πχ να εξυπηρετήσω πουλμαν, να ψησω ότι χρειαζεται γρήγορα όπως μπεικον να μπει γρηγορα στο σαντουιτς ή μην καψω τη κρεπα!! Κι ότι θα τους απογοητευσω.Στο επαγγελμα μου (πληροφορική) δεν εχω ψαξει ποτε γιατί νομιζω παντα κάποιος θα εχει παραπάνω γνώσεις από μένα)Απ το αγχος μου κανω βλακειες. Μου πεφτουν κατω σως πχ. Οταν μου κανει μια παρατηρηση ο καθε εργοδοτης με πιανουν τα κλαματα. Αν ειναι πελατης μπροστα προσπαθω να κρατηθώ και κομπιαζω.Την πρώτη φορα συγκινούνται και μου λενε εισαι καλη αλλα πχ αυτο δεν ηταν σωστό.Οταν ξανακανουν παλι κλαιω. Και ντρεπομαι πολυ και τελικα παραιτουμε.Τι κι αν μου λενε μην παραιτηθεις εισαι καλη σε χρειαζόμαστε, εγω νιωθω ότι φανηκα χαζη και θελω να κρυφτω.Μετα απο καιρο θα ξαναπερασω απ το μαγαζι που δούλευα να το παιξω άνετη.Κι ενα αλλο κακο που εχω. Όταν ερθει καινουριος ανθρωπος να τον εκπαίδευσω εγω, ειμαι καλη μαζι του και προσπαθω τα παντα να τα αναλυσω τοσο πολυ ωστε να μην εχει απορια για τιποτα. Πχ ποση ωρα θελει εμα σάντουιτς να ψηθει σωστα Μετα χανω την καλοσυνη μου και του αγριευω στο παραμικρο λαθος που θα κάνει απο αγχος, επειδη θα τ ακούσω εγώ απ το αφεντικό.Τι να κανω να μην κλαιω; Σα παιδακι που το μαλώνουν; Δε μου αρεσει αυτο που κάνω.