ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι να πει κανείς για εμάς. Δεύτερο έτος και έζησα τη σχολή μου έξι μήνες. έξι μήνες ανάμεσα σε πρωτοετής χαμένους. Πόσους φίλους να προλάβεις να κάνεις και πώς να τους κρατήσεις όταν οι περισσότεροι έχουν να πατήσουν στην πάτρα απο τον Μάρτιο; Μηνύματα, βιντεοκλήσεις, διαδικτυακά μαθήματα όλα από το παιδικό μου δωμάτιο. Το φοιτητικό έχω να το δω δυο μήνες. Πάνω που συνηθιζεις στη νέα σου ζωή έρχεται η πανδημία σου καταστρέφει τη φοιτητική σου καθημερινότητα και σε οδηγεί σε μια ζωή ρουτίνας πίσω στο πατρικό σου σπίτι. Η ενιλικίωσή μας αργεί αλλά ταυτόχρονα είναι αναπόφευκτη. Πρέπει να ωριμάσουμε για να ανταποκριθούμε στις συνθήκες. Αλλά πως να ωριμάσουμε ουσιαστικά αν δεν ζήσουμε μόνοι μας; Μια ζωή μπρστά στον υπολογιστή μας μακριά απο παρέες και διασκέδαση και να πρέπει να διαβάσουμε κιόλας. Πως περιμένει κανείς να αποδώσουμε στην εξεταστική; Το σπίτι με πλακώνει. Η πλήξη με βαραίνει και το διαβασμα στον υπολογιστη με κουράζει. Σίγουρα όχι μόνο εμένα. Μόνο η μουσική και οι ταινίες μας έμειναν και η ελπίδα ότι θα βρεθεί τρόπος για να επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας και να ζήσουμε τα νιάτα μας.