ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν σε μια σχέση πολλά χρόνια. Μικρή εγώ ειχα όνειρα πως θα φτάναμε μέχρι και το γάμο, πως αυτη η πρώτη μου σχέση θα ηταν η ιδανική. Όμως, κάθε αλλο παρά όμορφη ήταν. Μαζι του έγινα νευρική και ώρες ώρες ντρεπόμουν για όσα ξεστομιζα. Ημουν με ολους καχυποπτη και ζηλευα τις φίλες του,τις οποίες εβλεπα συχνά και βγαιναμε ολοι μαζι παρεα. Όχι βέβαια χωρίς λογο. Εκείνος με παραγκωνιζε, λάτρευε την παρέα του και με σύγκρινε διαρκώς με τις φίλες του φροντίζοντας να μου δείχνει ποσο κατώτερη ειμαι. Όταν εγώ του πρότεινα κάτι, ελεγε οχι. Σε εκεινες όμως ηταν πάντα "ναι" η απάντηση. Και φυσικά μου έλεγε οτι μιλούσαν για μενα και την οικογένειά μου άσχημα. Ο, τι συζητούσαν μεταξύ τους, μου το ξεφουρνιζε. Πόσο να αντέξω και εγώ? Το "γιατί μια φορά δεν με υπερασπιζεσαι? " και το "ελεος με αυτες τις φίλες σου, δεν είναι αληθινές σου φίλες αφού τα λένε αυτα" έβγαιναν συχνά από το στόμα μου. Φυσικά, και δεν ειμαι υπερήφανη για οσα σκεφτόμουν τότε. Πραγματικά δεν ήμουν ο εαυτός μου.Τώρα ενάμιση χρόνο χωρισμένοι ο τύπος είπε στην κοινη παρέα μας, δηλαδή τις κοπέλες αυτές, οτι εγω τα έκανα ολα. Ημουν υστερικη και απο μονη μου έβριζα τον κοσμο, χωρις λογο. Προσπαθεί με χιλιους τρόπους να βγει απο πανω, κάνοντας με ρεζιλι. Και τώρα που πια ειμαι ήρεμη στη ζωή μου και δεν ειμαι ετσι, δεν με αφήνει να γαληνεψω. Τι να πρώτοαποδείξω σε αυτές τις φίλες? Τους ειπα κάποια πράγματα, αλλα δεν νομίζω πως θα με καταλάβουν ποτέ. Πόσο εύκολο είναι να ακούς οτι "ναι, σε έβριζα,αλλα σου ζητώ συγγνώμη. Δεν ήμουν εγω. Ακουγα τοσα για εσάς!". Δεν νομίζω ότι με εχουν πιστέψει. Και εχω κουραστεί. Εχω κουραστεί να ειμαι διαφορετική, αλλα να μην μπορώ να το δείξω. Εχω κουραστεί να κρινομαι για όσα εκανα σε αλλη ηλικια και χωρίς να ευθύνομαι εξολοκλήρου εγω. Θελω κάποιος να με αγκαλιάσει και να μου πει πως ειμαι καλος άνθρωπος και με πιστεύει. Θέλω να σταματήσουν να νομίζουν ότι ήμουν όντως νευρική και υστερικη και διαταραγμένη ψυχικά.Κουράστηκα να παίρνω όλη την ευθύνη εγώ και εκείνος να κάνει ακομα παρέα μαζι τους και φυσικά να το παίζει και σκληρός απέναντι μου.Άραγε θα βρω ποτέ γαλήνη?ποσο πρέπει να τιμωρειται κάποιος για οσα έχει κάνει σε αυτη τη ζωη? Τοσα χρονια μαζί και δεν με νοιάζει που χωρίσαμε. Εγω το διάλεξα. Με νοιάζει που τελικά δεν με αγάπησε ποτέ.Όσοι το διαβάσατε, σας ευχαριστώ.