ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρωί πρωί, γυρίζω από μάθημα που έδωσα στη σχολή, αρκετά χαρούμενη γιατί μάλλον το πέρασα και με καλό βαθμό. Μπαίνω στο λεωφορείο να γυρίσω σπίτι μου, καθομαι σε κενή θέση ακούω τη μουσική μου και διαβάζω το βιβλίο μου. Με πλησιάζει ένας επιβάτης, μάλλον Πακιστανικής καταγωγής, γλυκήτατος και ευγενέστατος, με ένα φοβισμένο χαμόγελο και με ρωτάει το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, αν μπορεί να καθήσει δίπλα μου. Αφού του απαντάω πως φυσικά και μπορεί, κάθεται όσο πιο μαζεμένος γίνεται, στο πλάι, με τα πόδια να εξέχουν από την θέση στο διάδρομο. Και διερωτώμαι εγώ εκείνη την ώρα: είναι δυνατόν; Τι τους έχετε κάνει; Τι έχουν ακούσει και εισπράξει αυτοί οι άνθρωποι για να είναι τόσο φοβισμένοι; Δυστυχώς η παιδεία σε αυτή τη χώρα είναι υπό το μηδέν και είμαστε άξιοι της μοίρας μας! Είμαστε όλοι άνθρωποι και είμαστε όλοι ίσοι, ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, θρησκείας και οτιδήποτε άλλο θεωρείτε πως μπορεί να διαφοροποιεί έναν άνθρωπο από εσάς, καταλάβετέ το επιτέλους!