ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν εδώ. Και μονο εδώ. Για σένα. Με εδιωχνες, με μαλώνες, μου μιλούσες ασχημα. Δεν καταλαβα ποτέ γιατί. Παρ' όλα αυτά προσπάθησα να γίνω καλύτερη. Αλήθεια προσπάθησα πολυ. Μεχρι να καταλάβω πως το πρόβλημα δεν ειμαι εγω αλλα εσυ. Εσυ δεν μπορείς να στηρίξεις μια σχέση όταν ο άνθρωπος σου έχει προβλήματα (έστω κι αν αυτά είναι μόνο μεσα στο κεφάλι του. Δικαιούται να τα έχει κι αυτα), εσυ δεν μπορείς να μοιραστείς τις δικές σου ανησυχίες γιατί δεν μπορείς καν να τις αποδεχτείς. Γιατί σκέφτεσαι πως πρέπει να είμαστε δυνατοί. Σου έχω νεα. Δεν ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε δυνατοι. Πρέπει να είμαστε αυτο που είμαστε. Και πρέπει ο άνθρωπος μας να μας αγαπάει γι αυτό που είμαστε. Κι όταν οι αδυναμίες μας φανερώνονται, αυτό είναι καλό. Γιατί σημαινει οτι νιώθουμε ασφαλεις για να τις φανερωσουμε. Αυτο είναι υγιής σχέση. Να είσαι ειλικρινής, να είσαι εκεί ακόμα κι όταν ο άλλος γίνεται γκρινιάρης, αγχωμένος ή μουντρουχος (τότε σε έχει ακόμα πιο πολυ αναγκη), να ξέρεις κι εσύ πως αν ξεσπάσεις, ούτε θα σε κρίνει ούτε θα σε διώξει. Ξέρεις τι; αυτο που με τράβηξε σε σένα δεν ηταν το χαμόγελο σου, ούτε το ποσό θετικός άνθρωπος ήσουν (Η καλύτερα φαινόταν ότι εισαι). Αυτο που με τράβηξε σε σένα ηταν το γεγονός οτι έμοιαζε πως έχουμε τις ίδιες απόψεις για τις σχέσεις. Έμοιαζε οτι θα είσαι δίπλα μου βράχος. Γι αυτο προσπάθησες να με πείσεις. Δεν ξεχνώ κάποιες από τις πρώτες σου φράσεις (Ξέρεις, τότε που προσπαθούσες να με ρίξεις) "Δεν θα σε κάνω να κλάψεις ποτέ εγω", "σου αξίζει να είσαι ευτυχισμενη", (Και η κλασικη) "εγω δεν ειμαι σαν αυτούς που γνώρισες ως τωρα". Ευκολοπιστη κι εγώ, ναι. Φαινεται το είχα ανάγκη. Μετά με έριξες. Και είναι αστείο και μόνο που το σκέφτομαι ότι δεν έφυγα από την πρώτη στραβή. Οτι έδωσα δεκάδες ευκαιρίες για να μου αποδείξεις αυτο που μου υποσχέθηκες. Τόσα χρόνια μετά, κι εγώ ακόμα μέσα μου ελεγα "δεν μπορει". Κι όμως μπορεί. Πότε δεν μου επέτρεψες να είμαι λυπημένη. Θυμωμένη. Αγχωμενη. Επρεπε να είμαι ενα ρομποτ-κλοουν όπως και να ένιωθα. Το ακόμα πιο αστείο εδώ, είναι πως εγω ανέχτηκα καθε κακοτροπο φερσιμο σου. Ανεχτηκα να εξαφανίζεσαι και να εμφανίζεσαι. Ανεχτηκα να με μαλώνεις και να με τιμωρεις για κάθε τι που δεν σου έφερνε χαμόγελο. Ανεχτηκα καθε φορα που πιεζοσουν στη ζωή σου να είμαι εκεί για να ξέσπας πανω μου. Ανεχτηκα να βλέπω την τέλεια συμπεριφορά σου σε όλους τους αλλους και αμέσως μετά την απαξίωση σου για μένα. Και τι δεν ανεχτηκα. Γιατι αυτο είναι πραγματική αγαπη. Μα και η πραγματική αγαπη έχει τα όρια της. Οταν καταπατούνται πολλάκις τα όρια σου, κάπου οφείλεις να σεβαστείς και τον εαυτο σου και να πεις φτάνει. (Άργησα λίγο αλλα...) Φτάνει λοιπόν. Φτάνει.