ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εψαχνα χρόνια έναν τύπο που θα με έκανε να νιώσω κάτι.Όλοι μου έμοιαζαν βαρετοί. Εκείνος μου έβγαλε μία ευαισθησία.Και τον ερωτευτηκα αμέσως.Δεν είχε νόημα η αγάπη μου όμως. Αυτός δεν ήθελε να αγαπηθεί.Και μου το έλεγε από την αρχή. Δεν ήταν όμως μόνο σαρκικό αυτό που ήθελε. Ερχόταν να με δει. Του άρεσε η παρέα μου. Όταν κατάλαβε ότι κολλησα μαζί του, φοβήθηκε κι αυτός μην πάθει το ίδιο. Βλέπετε, δύσκολα πράγματα αυτά για έναν παντρεμένο.Αποφασίσαμε να το κόψουμε. Περασαν 2 μήνες και ειπα να δω τι κανει.Μου είπε ότι του έλειψα πολύ. Ήθελε να με δει. Ξέρει ότι το ήθελα κι εγώ αλλά δεν το έδειξα. Στη συνέχεια μου έστειλε ο ίδιος κάποιες φορές.Θα τον ξαναδώ, το ξέρω. Θα τον φιλήσω όπως τότε, κι αυτό το ξέρω.Αυτό που δεν ξέρω είναι τι θέλει από εμένα. Τι θέλει και ο ίδιος από τη ζωή του τελικά. Νομίζω ούτε ο ίδιος γνωρίζει.Καταδικασμένος τούτος ο έρωτας να αποτύχει ξανά. Αν κάτι είναι να πάει καλά, θα πάει από την αρχή. Αυτές οι παλινδρομήσεις ίσως το μόνο που εξυπηρετούν είναι την αίσθηση ότι τον χόρτασες λίγο παραπάνω, ταυτόχρονα με την αίσθηση ότι τον βαρέθηκες. Βαρέθηκες να αγαπάς και να περιμένεις. Κι έτσι το τέλος μοιάζει πιο φυσικό, σαν λύτρωση.Το ξέρω ότι σε ένα άλλο σύμπαν θα ζούσαμε έναν τρελό έρωτα. Το ξέρω οτι με θέλει πολύ. Βαθιά μέσα του η καρδιά του λαχταρά έναν έρωτα σαν τον δικό μου. Αλλά δε μας αφήνουν τα κοινωνικά πρότυπα, οι δικές μας φυλακές. Και έτσι μένουμε παγιδευμένοι εκεί μέσα παντοτινά.ΥΓ. Δείτε πέρα από την ηθική σας παρακαλώ. Δείτε το θέμα ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα.