Πού είναι ο Διογένης που τα λέει απλά και περιεκτικά; Αν τώρα αυτός σε έφτυνε και κοίταζε άλλες, εσύ θα αναζητούσες την καλή σταθερή σχέση με προοπτικές που θα σου έδινε την ασφάλεια και την συντροφικότητα που αποζητάς. :DΦίλη, είναι λογικό να "κατακαθίζει" ο αρχικός ενθουσιασμός. Επίσης είναι αναμενόμενο η μάλλον ισχαιμική προσωπικότητα (το θέτω με ντελικάτο τρόπο) να αρχίσει να φαίνεται τόσο θερμή όσο το "γιαούρτι σακούλας" -αναφορά για τους παλιούς, να μετρηθούμε- μετά από κάποιο διάστημα. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι όλα έληξαν. Το αντίθετο, τότε είναι η ώρα να αρχίσει ενδοσκόπηση και αποτίμηση της σχέσης. Ποιά είναι τα θετικά; Ποιά είναι τ'αρνητικά; Ποιά βαρύνουν περισσότερο και ποιές ποιότητες που σημαίνουν μεγαλύτερη εσωτερική πλήρωση ικανοποιούνται; Και αυτό με το "νιώθω 30" ...θα σε παραπέμψω σε μια ολόκληρη φιλολογία που άρχισε -για εμπορικούς λόγους- με τα περιοδικά του Κωστόπουλου στα 1990s και διέλυσε κυριολεκτικά σχεδόν 2 γενιές, τους 35-40 και τους 25+, θέτοντας "βιόμετρο" στο πόσα πράγματα κι εμπειρίες πρέπει να έχει κάποιος μέχρι κάποιο παντελώς αυθαίρετο ηλικιακό όριο. Δεν υπάρχει όριο, ούτε βιόμετρο, ούτε η ζωή σταματά στα 30.Βέβαια καλό είναι να μην χάνουμε χρόνια από τη ζωή μας, επειδή ο χρόνος φεύγει γρήγορα, δεύτερη ζωή δεν έχει, και κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο (περνάει μια νταλίκα και μας πατάει, που λέει ο λόγος). Αλλά από κει μέχρι να αγχωνόμαστε τι ζήσαμε και τι δεν ζήσαμε σε παντελώς θεωρητικό επίπεδο -επαναλαμβάνω! επειδή ανασκόπηση μόνο προς τα πίσω μπορεί να γίνει, ποτέ προς τα μπροστά- έχει μια απόσταση. Αν νιώθεις ότι ο σύντροφός σου δεν σου κάνει, για Χ ή Ψ λόγο, δεν σου κάνει. Δεν χρειάζεται αιτιολόγηση. Δική σου είναι η ζωή. Δεν θα δώσεις λογαριασμό γι'αυτήν. Απλώς βεβαιώσου ότι απαντάς σε δικές σου εσωτερικές ανάγκες, όχι έξωθεν κοινωνικές προσδοκίες.
18.2.2020 | 14:26
Γ.Δ.
Καλησπέρα. Είμαι με ένα παιδί χρόνια τώρα. Είμαι 20 και αυτός 22. Είμαστε μαζί 4 χρόνια έχουμε περάσει αρκετά μαζί τον αγαπάω και με αγαπάει αλλά εκτός αυτού νιώθω πως έχει χαθεί η φλόγα και κάθε ερωτικό συναίσθημα. Έχω αρχίσει να βαριέμαι ακόμη κι όταν βγαίνουμε απλά βόλτα μαζι. Έχω κάτσει να σκεφτώ γιατί άραγε να νιώθω έτσι. Ίσως φταίει από τη μια πως έχω ανάγκη πολύ να ερωτευτώ και από την άλλη πως και ο ίδιος έχει βολευτεί γενικότερα στη ζωή του και έχει σταματήσει πια να εξελίσσεται σαν άνθρωπος σε κάθε τομέα. Προσωπικά προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου και να παλεύω για αυτό ακόμη κιαν δεν τα καταφέρνω πάντα, απλώς κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν το ίδιο για τον εαυτό τους. Ίσως έχω σταματήσει να τον θαυμάζω; Εντωμεταξύ είχα περάσει μια κάπως δύσκολη περίοδο και είχα ανάγκη να κλειστώ στον εαυτό μου και να σκεφτώ. Αυτός αντί να με βοηθήσει με το να με αφήσει στις σκέψεις μου, προσκολληθηκε ακόμη περισσότερο πάνω μου, φοβούμενος μάλλον μη με χάσει. Δεν με βοήθησε όμως καθόλου αυτο. Δεν κατάλαβε πως όλο αυτό δεν αφορά εκείνον αλλά εμένα, τη ζωή μου. Αυτή τη στιγμή συμβαίνει μια αντίφαση στο μυαλό μου. Δεν ξέρω καν αν θέλω να τον χωρίσω ή ακόμη κιαν μπορώ να τον χωρίσω από την άλλη όμως έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να νιώσω κάτι δυνατό και όμορφο. Να ξανά νιώσω 20 και όχι 30. Νιώθω 30 και πράγματι αν ημουν 30 αυτόν τον άνθρωπο θα τον είχα παντρευτεί αλλά τώρα είμαι 20 και νιώθω να έχω γεράσει πριν την ώρα μου. Ναι συμφωνώ είναι δίπλα μου με αγαπάει τον αγαπάω και είμαι και εγώ δίπλα του. Εχουμε ένα υπέροχο δέσιμο, έχουμε κτίσει κάτι πολύ όμορφο τόσα χρόνια με εμπιστοσύνη και πολύ αγάπη αλλά νιώθω νεκρή μέσα μου. Όχι μόνο λόγο αυτού και λόγο των υποχρεώσεων που έχω στη ζωή μου αλλά είναι ένας επιπλέον παράγοντας. Δεν ξέρω πως να τη χειριστώ αυτή τη κατάσταση είμαστε 20 και όλοι μου μιλάνε γύρω μου λες και θα παντρευτουμε και έχω τρομάξει πολύ. Αναρωτιέμαι αν τελείωσε η ζωή μου και αυτό ήταν, όσο ερωτεύτηκα... ερωτεύτηκα. Ξέρω πως θα υπάρξουν πικρόχολα σχόλια και διχασμένες γνώμες. Θέλω να είμαι ευτυχισμένη, απλώς δεν ξέρω πως θα το καταφέρω. Όμως δεν θέλω να τον πληγωσω, ούτε εγώ θέλω να πληγωθω, δεν το αντέχω.
2
