Με πονάει πολύ που φτανουμε στα 25 που θεωρητικά είναι μια μικρή ηλικία και αλλάζουν τόσο απότομα όλα. Ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις δίπλα σου ανεργία, χρήματα 0 και τα αγαπημένα σου πρόσωπα διασκορπισμενα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ειδικά το τελευταίο με πονάει πολύ γιατί η κολλητή μου έφυγε για Αγγλία μόνιμα και μαζί με όλους όσους έφυγαν, αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα σε αυτό τον τομέα. Νιώθω τόσο μόνη, και δεν περίμενα ποτέ να το πω, όλοι έφυγαν, έκαναν σχέσεις, συγκατοικούν... Μην πιάσω το θέμα της εργασίας και τις βλέψεις που είχαμε παλιότερα για το ζήτημα καριέρας. Κοιτάς γύρω και βλέπεις άτομα τα οποία πια δεν θέλουν ιδιαίτερη στενή επαφή. Μην πάω μακριά. Ούτε εγώ έχω την ίδια όρεξη. Πόσο κρίμα... Κάπως έτσι δεν αποξενωνομαστε;; πώς ξεπερνιέται όλο αυτό;;
1.11.2016 | 17:24
Γενέθλιος μήνας.
Σχεδόν στα 26 μου, έχω καταλάβει ότι σχεδόν κανείς δεν κάνει τη δουλειά που ονειρεύτηκε στα 18 του. Ο Θεός το ξέρει, αν υπάρχει, πόσο προσπάθησα να κυνηγήσω το όνειρο μου αυτή τη χρονιά. Γι αλλού ξεκίνησα αλλού κατέληξα. Και είναι η υπέρτατη ειρωνία να γυρίζεις ξανά σε αυτό που κάποτε απεχθανόσουν και το απέκλειες, και να το βλέπεις με άλλα μάτια., πιο ώριμα. Γιατί τελικά η ευτυχία δεν είναι μόνο το ιδανικό επάγγελμα. Είναι κάθε γνώση που σου δίνεται και σε εξελίσσει. Είναι όλα αυτά που ψάχνεις και μόνος σου και όλα όσα μαθαίνεις. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να το σκέφτομαι πια. Σχεδόν στα 26 μου, προσπαθώ να μην αγχώνομαι που οι παρέες μικραίνουν. Που σπάνια σου σκάει κάποιος ένα χαμόγελο. Που ο έρωτας δεν έρχεται. Γιατί η προσέγγιση έχει γίνει πολύ δύσκολη. Όλοι φοβόμαστε λίγο ή πολύ να εκτεθούμε. Να νιώσουμε, να μοιραστούμε. Δε με χαλάει πια να μένω και μόνη μου. Να κάνω αυτά που γουστάρω. Χωρίς να νιώθω οίκτο για τον εαυτό μου. Χωρίς να με νοιάζει τί θα πουν οι άλλοι που δεν βγαίνω τα Σάββατα. Που δεν έχω social media κι έτσι βρίσκουν τη δικαιολογία να χάνονται οι "φίλοι". Λίγοι με ξέρουν στ' αλήθεια. Μου φτάνει. Προσπαθώ να κρατάω καθαρή την ψυχή μου. Να ακούω και να παρατηρώ τους γύρω μου αλλά και το περιβάλλον μου. Σχεδόν στα 26 μου, ευχαριστώ την οικογένεια μου και εύχομαι σύντομα να μπορέσω να ανεξαρτητοποιηθώ, να βρω μια δουλειά.. και μέχρι να γίνει αυτό το ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου. Είναι ΄τόσα πολλά τα άγχη και πώς να τα διαχειριστείς; Ψυχραιμία και σταθερά βήματα. Σχεδόν στα 26 μου, και έχω τα εξής ακόμα να δουλέψω: Να μην έχω προσδοκίες. Ναι. Όταν φέρεσαι σωστά δε σημαίνει ότι θα το πάρεις και πίσω. Άρα καλύτερα να είσαι μετρημένος και να μην τα δίνεις όλα. Τίμιος αλλά όχι μαλάκας. Κι όταν ο άλλος σου πουλάει τρέλα, τότε καλύτερα να πουλάς κι εσύ απ τη δική σου. Όταν θες να ξεκολλήσεις από κάτι, καλύτερα κόψτο μαχαίρι. Δεν το χω καταφέρει εντελώς. Ενώ απομακρύνομαι για μεγάλα διαστήματα, μπορεί να επανέλθω σε τελειωμένες καταστάσεις. Συνδέεται με το από πάνω στενά. Προσδοκίες. Σχεδόν 26, και δεν έχει περάσει χρόνος από τα 22 και μετά που κάτι να μην πάει στραβά. Κι αυτά που περιμένω ποτέ δε γίνονται ακριβώς όπως τα περιμένω. Αλλά είμαι εδώ ακόμη.Να ξέρετε, όλοι εσείς που δεν ήσασταν δίπλα μου όταν περνούσα δύσκολα, δεν πειράζει, βρέθηκαν άλλοι να είναι δίπλα μου. Χωρίς να το περιμένω και χωρίς να τους το ζητήσω. Και μάλλον αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης στο τσίρκο που λέγεται ζωή. Και σ αυτήν τη ζωή, είμαι ένας άνθρωπος ολόκληρος και όχι μισός για να ψάχνω άλλα μισά για να ταιριάξω.
6
