ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λέω στον εαυτό μου για να συνηθίσω ότι δεν υπάρχεις πια στη ζωή μου. Ζωή όπου δεν υπάρχεις πια και κοιτώ τον εαυτό μου,σαν να μην υπάρχεις, βάζοντας σε πίσω, σαν να υπήρξες αλλά να τελείωσες, μια για πάντα. Σαν να μην υπάρχει πια αυτό και ό,τι είχαμε μαζί, η σχέση που είχαμε. Αλλά ακόμα, τόσο καιρό μετά, σ' έχω μέσα στη ζωή μου γιατί σε σκέφτομαι ακόμα. Τώρα είναι καιρός να βγάλω και αυτή τη ρουτίνα του να σε σκέφτομαι. Να είσαι μέρος της καθημερινότητας μου, οι στιγμές και οι ώρες που σε σκέφτομαι, που σε αναπολώ. Που αναπολώ κάτι που ήταν ένα κατασκεύασμα. Ένας ονειρικός κόσμος που νόμιζα ότι ζούσα, κι εσύ ήσουν το βασικότερο συστατικό του, ο πρωταγωνιστής, ο ίδιος αυτός ο κόσμος. Θέλω να θυμάμαι ότι ζω στο τώρα, να "τσιμπώ" τον εαυτό μου για να καταλαβαίνω την πραγματικότητα, ότι δεν είσαι πια εδώ, είσαι κι εσύ μέρος όλων των υπολοίπων πια, ότι είμαι μόνος μου στο τώρα και αυτό μπορεί να γίνει πολύ καλύτερο. Δε λέω ότι δεν σε αγαπώ, αλλά προτιμώ να προσγειώνομαι στον πραγματικό σημερινό χειροπιαστό κόσμο, που νομίζω ότι μπορεί να γίνει και καλύτερος. Καλύτερα να κάνεις καλύτερο το χειροπιαστό παρά να πιστεύεις σε κάτι πλαστό, κατασκευασμένο, που φαίνεται ιδεατό αλλά δεν υπάρχει...σε αφήνω κι ελπίζω να είσαι καλά σαν όλους απλά τους ανθρώπους, να γίνεις κι εσύ για μένα ένας από αυτούς, κι εγώ να κοιτάξω το δρόμο μου και πώς θα κάνω καλύτερο το σήμερα και το τώρα μου, γιατί καλώς ή κακώς με αυτό και μόνο ζω, κι εσύ σίγουρα δεν είσαι εκεί, και δε νομίζω ότι θέλω να είσαι ,εσύ, εκεί. Αυτά, ίσως επανέλθω.