ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθωμαι στο μπαλκονι και κοιταζω το απειρο της πολης, μεχρι εκει που φτανει το ματι μου... Καθε φως και μια ιστορια, καθε παραθυρο και μια εισοδος σ'εναν κοσμο πρωτογνωρο, με αλλες δομες, αλλη ηθικη, αλλη αληθεια. Καθε παραθυρο κρυβει μια χαρα, μια λυπη, μια ιστορια, μια ψευδαισθηση, εναν αφεντη, εναν δουλο... Πισω απο κα8ε παραθυρο κρυβεται μιγμα ανθρωπων με ανα κουβαρι σχεσεων μεταξυ τους. Αγαπη, σεβασμος, θυμος, ερωτας, μισος, φοβος, οικειοτητα, καταπιεση, τρυφεροτητα, ανταγωνισμο, κοντρα, πεισμα, απομακρυνση. Συναισ8ηματα, σκιρτηματα και μαζεματα της καρδιας, αναμεσα σε ανθρωπους που βιωνουν ο ενας τον αλλον απο αναγκη η' επιλογη και που βαθεια μεσα τους εχουν παντα την αισθηση οτι ειναι μονοι γιατι ποτε δε μπορουν να μοιραστουν πληρως τον εαυτο τους με καποιον αλλον. Παει καιρος απο τοτε που αποφασισα να μη σε ξαναδω, ομως κατι τετοιες νυχτες το κενο στη καρδια και στα χειλη, σε πιεζει να επαναλαβεις λαθη και σκεψεις που νομιζες οτι ειχες ξεχασει και πιστευες οτι ειχες καταφερει να κλειδωσεις στο μπαουλο του παρελθοντος με την ενδειξη "αχρηστο υλικο". Αν ομως ηταν πραγματικα τοσο αχρηστο, θα το ειχες πεταξει... Μου λειπουν οι στιγμες που περασαμε μαζι... Οταν με αγκαλιαζες ενω σου εφτιαχνα καφε, οταν σου ξεμπλεκα τα μαλια και μιλαγες στο τηλεφωνο, οταν ξαπλωνες στα ποδια μου και μιλαγες για τα ονειρα σου η' για τον πατερα σου που σου τα πρηζει, οταν καναμε αμιλητοι ερωτα στο σπιτι σου για να μη μας ακουσει ο αδερφος σου, οταν μου φωναζες γιατι δε μπορουσες να πιασεις γραμμη, το ξημερωμα του Σαββατου μετα το (*****) που κρυφτηκες στην αγκαλια μου να σε ζεστανω... Μου λειπουν οι στιγμες στο (@@@@) που εβλεπα να λαμπει το προσωπο σου οταν με συναντουσες, οι στιγμες που εσπρωχνες το ποδι σου μεσα στο αυτοκινητο για να με αγγιξεις, που σε χαιδευα κρυφα στο σινεμα, που φιλιομασταν στα πεταχτα οτανοταν οι αλλοι ηταν στη κουζινα... Κι υστερα ειδα ποσο πληγωμενοι ειμαστε ολοι απ' τον ερωτα, ποσο γελοιοι γινομαστε προσπαθωντας να επιβεβαιωσουμε τον εαυτο μας μεσα απο εφημερες και ευρειας καταναλωσης σχεσεις. Ποσο πρωσπαθουμε να κρυψουμε το φοβο μας για οικειοτητα και "δεσμευση" πισω απο αστειες δικαιολογιες, προσβαλοντας με θρασος τη νοημοσυνη αυτου που εχουμε απεναντι μας. Ειδα "φιλους" που ξημεροβραδιαζονταν μεχρι 'χθες στο τηλεφωνο μου κλαιγοντας για τις γκομενοδουλειες τους, να με παρατανε για ενα πηδημα, να με κατηγορουν για τα λαθη που εκεινοι εκαναν και για τις ανασφαλειες που τους χτυπησαν ενδοφλεβως οι γονεις τους... Τελικα τα αξιζουν ολα αυτα; Eσυ τα αξιζες;Θα μπορουσα καθε βραδυ να λεω τρυφερα ψεματα 60 δευτερολεπτων, μονο και μονο για να να νιωθω επιθυμητος, για να φιαξω μια ευθραυστη αυτοπεποιθηση, που θα επιδεικνυω με τη πρωτη ευκαιρια. Για να ρουφηξω στιγμες αγαπης, για να σηκωθω και να ζω ακομα την αλλη μερα... Αυτο ομως που μενει στο τελος, εισαι εσυ απεναντι στον εαυτο σου και στο τι κερδισες στη ζωη σου. Στο ποιους πληγωσες, ποσα εμαθες, ποσα τολμησες, ποσο μπλεχτηκες με πραγματα που πραγματικα αξιζαν η' ξοδευτηκες, εξαιτιας της ζωης που σου επεβαλαν, σε μικρες ανουσιες ιστοριες, που το μονο που σου προσφεραν ειναι μερικους φευγαλεους ερεθισμους και ενα ματσο στριμωγμενες αναμνησεις! Καθε στιγμη που περναει σ' αυτο το μπαλκονι, καπου, σε καποιο σημειο του κοσμου, καποιος πεθαινει μετρωντας τη ζωη του, ενα παιδι γενιεται αντικριζωντας για πρωτη φορα τη μορφη του ειδους του, καποιος εχει το πρωτο του οργασμο, καποιοι ταξιδευουν, καποιοι κανουν ερωτα και αναρωτιουνται τι τους εφερε μαζι, καποιος κλεβει για να ζησει τα παιδια του, καποιος δουλευει υπερωριες, καποιος ονειρευεται, καποιος με σκεφτεται, καποιος ισως καθεται κι αυτος και κοιταζει με απορια την πολη να ζει, να αγαπα, να χαμογελαει, να ντυνεται και να πηγαινει σε opening... Κι εγω εδω, μεσα στα δισεκατομμυρια αυτων των ανθρωπων, να νερωνω τα ματια μου ΓΙΑ ΣΕΝΑ... Δεν ειναι αστειο; Δεν ειναι υπεροχο;