ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να ξεκαθαρίσω κάτι: ξέρω πως μερικά σχόλια από κάτω θα γράφουν "Και τι μας νοιάζει;", "Άσε μας αγόρι μου" κ.λπ.. Ποσώς με απασχολεί, μπορείτε να βγάλετε όση χολή θέλετε.Για να 'μαι ειλικρινής, δεν ξέρω πώς ακριβώς να εκφράσω αυτά που νιώθω/σκέφτομαι. Πες ότι είναι η πρώτη μου "εξομολόγηση", ότι ντρέπομαι ακόμα και ανώνυμα να εκφράσω αυτά που θέλω, δεν είμαι σίγουρος. Γενικά όλο το καλοκαίρι δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Και ειδικά τον τελευταίο καιρό, δυσκολεύομαι να πιστέψω ακόμα και αυτά που βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια. Για να τα πάρω με μια σειρά, τη Πρωτοχρονιά ένιωθα ότι το 2013 θα είναι ένα καλό έτος για 'μένα. Μα τον Φλεβάρη, όλα άρχισαν να παίρνουν άσχημη τροπή. Ερωτικές απογοητεύεσεις, ο χαμός μιας καλής φίλης και δύο προσώπων της οικογένειάς μου (αλλά και της μαμάς του κολλητού μου), η πίεση στο σπίτι για το πώς θα επιζήσουμε, η εξεταστική, το γεγονός ότι μου λείπει η πρώτη μου αγάπη παρόλο που με χώρισε με τον χειρότερο τρόπο, οι συνεχείς τσακωμοί με τη μαμά μου για μικροπράγματα, όλα αυτά με κάνουν να αμφιβάλλω. Αμφιβάλλω για το αν με αγαπούν. Αμφιβάλλω για το αν αγαπήθηκα ποτέ πραγματικά, αν αξίζει να ζω. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι θα γινόταν αν ήμουν νεκρός... Αν θα με έψαχνε κανείς. Αν θα μου έλεγε, έστω και καθυστερημένα, αυτά που ντρεπόταν να μου πει πρόσωπο με πρόσωπο ο οποιοσδήποτε. Έστω και την ύστατη στιγμή να ακούσω ότι με αγαπάει γι' αυτό που είμαι.Η αλήθεια είναι ότι είμαι αρκετά ανασφαλής και κυκλοθυμικός. Ίσως αυτά που αισθάνομαι να είναι μία ψευδαίσθηση, ένα ακόμα σημάδι ότι δοκιμάζεται η πίστη στον εαυτό μου. Αλλά μπα, έχουν συμβεί τόσα και τόσα, φέτος έπρεπε να γίνει; Αυτή τη περίοδο; Η ειρωνία είναι ότι τα τελευταία 3 καλοκαίρια περνάω κρίσεις. Το 2011 ήταν ο πρώτος μου χρόνος μακριά απ' την πρώτη μου αγάπη. Πέρσυ περνούσα μια κρίση ταυτότητας (δόξα τω Θεώ την ξεπέρασα). Και φέτος αυτό. Έχω πάψει να λέω ψέματα στον εαυτό μου, γι' αυτό και παραδέχομαι ότι μου λείπει η πρώην μου, ότι δεν αισθάνομαι αγάπη προς το πρόσωπό μου, πως με ενοχλεί που το περιστασιακό μου φλερτ με μια πιτσιρίκα κατέληξε σε "χωρισμό" και μέσα σε 2 εβδομάδες να βρει άλλον (ξέρω ότι ακούγεται χαζό, αλλά έτσι νιώθω).Θα μου πει κανείς γιατί δεν μιλάω σε καποιον γι' αυτά. Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έχω σκεφτεί να πιάσω έναν κολλητό μου και να του τα πω όλα, να ακούσω τη γνώμη του. Μα δεν θέλω. Όχι από καπρίτσιο, αλλά γιατί δεν θέλω να ανησυχούν οι άλλοι για 'μένα. Μάλλον είμαι και εγωιστής... Προτιμώ να μου πουν μερικοί άγνωστοι την γνώμη τους (είτε καλοπροαίρετη είτε όχι) παρά να βάλω αυτούς που με αγαπούν στο τριπάκι να λύσουν ένα ασήμαντο πρόβλημα. Στην οικογένειά μου ειδικά ποτέ δεν έχω συζητήσει κάτι τετοιο. Παλιότερα τους έγραφα γράμματα για οποιο πρόβλημα αντιμετώπιζα γιατί ντρεπόμουν να τους αντικρίσω. Και τώρα, που δεν ξέρω τι μου γίνεται, είναι ακόμα χειρότερα. Τα βράδια θέλω να κλάψω και δεν μπορώ. Θέλω να βγω μια βόλτα και φοβάμαι ότι θα με πατήσει αμάξι. Φοβάμαι να μιλήσω για να μην πω καμια κοτσάνα και γελάσουν επικριτικά. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει. Κάθε βράδυ που πέφτω για ύπνο σκέφτομαι τι θα αντιμετωπίσω το πρωί και ότι πάντα είναι κάτι δύσκολο.Τουλάχιστον, μπορώ και γελάω ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι με το γέλιο πάντα έβρισκα μια διέξοδο απ' τα άσχημα της ζωής. Μου αρέσει να βλέπω τους άλλους να χαμογελούν και να γελάνε, να νιώθουν όμορφα. Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου: να κάνω τους άλλους να γελάνε και να μην νιώθουν άσχημα. Ξέρω ότι είναι ακατόρθωτο αλλά μου αρέσει να προσπαθώ. Ίσως έτσι ξεπεράσω το πρόβλημα μου, ίσως κι όχι. Όπως και να 'χει, τώρα νιώθω λίγο καλύτερα. Ελπίζω να διαβάσει καποιος αυτή την εξομολόγηση και αν θέλει να γράψει δυο λόγια από κάτω.-93