Καθε φορα που κανονιζω να βγω με καποιον, με πιανει ενα απιστευτο αγχος οτι κατι θα γινει κ ο αλλος τελικα θα το ακυρωσει. Μου χει συμβει πολλες φορες να εχω κανονισει με κάποιον κ να εχω ξεκινησει να ετοιμαζομαι κ ο αλλος να μου το ακυρωσει τελευταια στιγμη. Κ συνηθως ο λογος ειναι ασημαντος (δεν ειναι ποτε ας πουμε οτι συνεβη κατι επειγον). Καθε φορα που αυτο συμβαινει, το παιρνω πολυ προσωπικα. Σκεφτομαι οτι κανεις δεν θελει να περναει χρονο μαζι μου κ οτι ολοι θελουν να με δουν μονο οταν δεν εχουν κατι καλυτερο να κανουν κ απογοητευομαι παρα πολυ. Εγω δεν ακυρωνω ποτε, εκτος αν μιλαμε για επειγουσες καταστασεις. Κ ακριβως επειδή ειμαι παντα συνεπης με ενοχλει παρα πολυ οταν καποιος κανονιζει κ ακυρωνει χωρις να νοιαζεται.
Εχω φτασει στο σημειο να μην θελω να κανονιζω με κανέναν γιατι κ μονο στην ιδεα οτι θα το ακυρωσουν με πιανει ταραχη. Δεν ξερω τι κανω λαθος. Ειλικρινα εχω απογοητευτει τοσο πολυ απο τους αντρες. Δεν εχω καμια διαθεση να βγω με κανεναν. Ειτε σχεση, ειτε μονο για σεξ, δεν εχω καμια ορεξη να προσπαθησω. Ολοι με απογοητευουν. Δεν γουσταρω να επενδυσω χρονο κ να ελπιζω οτι μια νεα γνωριμια θα εξελιχθει σε κατι ωραιο γιατι τελικα παντα ολοι αποδεικνυονται σκατα.
Οταν ημουν μικρη γυρω στα 17 ειχα τοσο ωραια εικονα για τις σχεσεις κ για τον ερωτα. Πλεον στα 28 μου με ολα αυτα που εχω δει πραγματικά τα εχω απομυθοποιησει ολα. Εχω πραγματικα κουραστει. Εχω αποκτησει τοσες ανασφαλειες απο ολους τους προηγουμενους που δεν νομιζω οτι θα καταφερω ποτε να τις αποβαλω.