ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις τελευταίες μέρες βγαίνω με μια κοπέλα. Ξέρετε, το να είσαι gay κοπέλα (αλλά και γενικά queer, σε οποιαδήποτε έκφραση) είναι δύσκολο στην Ελλάδα. Και όχι, δεν εννοώ Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. Αλλά "Επαρχία".Γιατί μου κρατάει το χέρι όταν περπατάμε μέσα στη πόλη. Και βλέπω βλέμματα να μας κρίνουν, βλέπω μίσος, βλέπω αηδιαστικές αντρικές φαντασιώσεις να περνάνε στα μάτια τους. Και μου κρατάει απλά το χέρι.Και πρέπει να μείνουμε μόνες για να την πλησιάσω παραπάνω. Να φύγουμε και να πάμε κάπου απόμερα. Όχι λόγω κάποιας ηθικής δεοντολογίας. Άλλωστε η δημόσια έκφραση στοργής πιστεύω έχει απομυθοποιηθεί για τα στρέιτ ζευγάρια. Γενικότερα δεν αποτελεί ταμπού.Γιατί όμως εγώ πρέπει να κρύβομαι; Σε τι διαφέρω; Δεν μπορώ να αγκαλιάζω το άτομο που με ενδιαφέρει, να το αγγίζω, να το φιλάω, να το κρατάω χωρίς να απειλείται η σωματική (αλλά και ψυχική, ορισμένες φορές) ακεραιότητα;Τις προάλλες καθόμασταν σε ένα απόμερο παγκάκι. Πιο κει κάθισε μια παρέα. Μετά απο λίγο έρχεται ένας μάτσο τυπάς με υφάκι "Κορίτσια είστε λεσβίες; Αν ναι, πείτε το μη ντρέπεστε", με ένα βλέμμα αυταρέσκειας, ναρκισσισμού, ευχαρίστησης. Πιο μετά απομακρύνθηκε φωνάζοντας στη παρέα του "ΛΕΣΒΙΕΣ ΕΙΝΑΙ", γελώντας.Σήμερα πήγαμε κοντά στο ποτάμι- πάλι απόμερα.Απλά μιλούσαμε, που και που καμιά αγκαλιά και κανένα φιλί. Ήρθαν πιο μετά μια παρέα απο 13-14 χρ. παιδιά (αθίγγανοι) για να κολυμπήσουν. Ε όπως ήταν λογικό αποστασιοποιηθήκαμε. Όταν λοιπόν αποφάσισαν να φύγουν έκατσαν κοντά μας και άρχισαν τη γνωστή ατάκα. Μόνο που αυτή τη φορά άρχισαν να μας ακολουθούν. Και το γνωστό "ανδρικό βλέμμα", απο τα μικρά παιδιά αυτή τη φορά.Όλοι μεγαλωμένοι σε μια κουλτούρα που αντικειμενοποιεί τις γυναίκες, που δε σέβεται το διαφορετικό, ούτε την ισότητα, που απομονώνει η ίδια τους ανθρώπους της σε μειονότητες, που κατακρίνει αδιάκοπα, γιατί έτσι μεγάλωσε, έτσι διδάχθηκε.Μα γιατί, γιατί εγώ να φοβάμαι και να μην απολαμβάνω τα ίδια δικαιώματα. Γιατί λοιπόν τόση διάκριση;Απο μια αγανακτισμένη "λεσβία".