Το σημαντικό είναι ότι κατάλαβες το λάθος σου.Μπορεί να είστε διαφορετικοί χαρακτήρες όμως αυτό δε δικαιολογεί τη συμπεριφορά σου.Θα ήταν πολύ όμορφο αν την έπαιρνες τηλέφωνο,της ζητούσες συγγνώμη που ήσουν απότομη και της έλεγες να βγείτε.Δείξε λίγη καλή διάθεση.Στο κάτω κάτω απ'ότι κατάλαβα δεν της έχεις δώσει την ευκαιρία να γνωριστείτε.Δοκίμασε και ίσως ανακαλύψεις ότι είναι καλή παρέα :)
1.5.2017 | 20:56
Γιατί να νοιώθω τόση απέχθεια;
Είμαι 25 χρονών και έχω μια ξαδέλφη που πάει τρίτη λυκείου..Όποτε την βλέπω τρελαίνομαι και μου γυρνάνε τα άντερα...Γίνομαι αυτόματα ψυχρή μαζί της και απότομη....Νοιώθω τόση απέχθεια και όταν πάει να με αγκαλιάσει κοκαλώνω...Τι μου συμβαίνει; Το αστείο είναι ότι αυτή μου φέρεται πάντα μια χαρά και ενώ γενικά είμαι ανοιχτός άνθρωπος και εξωστρεφής, απέναντι της γίνομαι παγοκολόνα και ξεχνάω τους τρόπους μου...Γιατί;;;;;;Μάλλον (όχι μάλλον,σίγουρα) έχω προβλήμα και θεματάκια δεν εξηγήτε αλλιώς....Έγραψα αυτήν την εξομολόγηση γιατί πριν λίγο είχε έρθει και ένοιωσα ΤΟΣΟ ασχημα με το εαυτό μου καθώς την ώρα που μου έλεγε να κανονίσουμε να βγούμε αύριο (μιας και είχε να με δει 3 χρόνια) εγώ την έκοψα λέγοντας της «δεν έχω χρόνο αύριο, άντε τα λέμε» και έκλεισα την πόρτα...Πωωωω παιδιά νοιώθω αηδία και δεν ξέρω γιατί το έκανα αυτό..Καθομαι και με βρίζω, ξέρω ότι φέρθηκα άσχημα και επίσης ξέρω ότι άμα την ξαναδω πάλι έτσι θα της φερθώ...Κάνας ψυχολόγος να δώσει εξήγηση;;;Πωωωωωω 25 χρονών μουλάρα και φέρομαι έτσι....Ντροπή...
1
