ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω φτιαξει με το μυαλο μου ενα αγορι και ειμαι χρονια ερωτευμενη "μ'αυτο"...Ειναι ολα οσα θα ηθελα να ειναι ...απο μικρη το κανω νομιζα οτι θα σταματησω αλλα δεν σταματαω ..παλια δεν καταλαβαινα γιατι το κανω τωρα ξερω πως ειναι μηχανισμος αμυνας για να μην τρελαθω απο την απογοητευση που βιωνω απο το αλλο φυλο,την μοναξια,ενδεχομενως την απορριψη ...οτι και να γινει 'αυτος" θα ειναι εκει για μενα...Αυτο το φαινομενο δε συνανταται στα παιδικα χρονια μονο?Συνηθως οσο μεγαλωνεις απεκδυεσαι απο τετοια φανταστικα ευρηματα...Τον εχω φτιαξει οπως θελω και τον εχω τοποθετησει στον κοσμο που θελω ετσι ωστε το βραδυ οταν ειμαι μονη στο δωματιο μου να 'βρισκομαι' εκει..Με ανησυχει πολυ αυτη η συμπεριφορα,δεν ειμαι καμια φαντασιοπληκτη ,ξερω οτι ειναι ψευτικο αισθανομαι ωραια ομως οταν το φανταζομαι,ουτε αποφευγω τα προβληματα της πραγματικης ζωης,ισα ισα ειμαι πολυ ενεργη και δραστηρια και θελω να πιστευω αποδοτικη με τη σχολη και τις υποχρεωσεις μου..ποτε θα σταματησω να το κανω ,η ζωη μου δεν θα γινει ποτε ιδανικη η ετσι ακριβως οπως την θελω αλλα με καποιο τροπο νομιζω οτι πρεπει να σταματησω να το κανω.Ειναι σαν μια παραλληλη διασταση,σαμπως ο ερωτας με υπαρκτο προσωπο παρομοια κατασταση δεν ειναι ολα στο μυαλο καλλιεργουνται.Ντρεπομαι αρκετα γι αυτο δεν το ξερει γενικα κανενας παλι καλα που ειναι ανωνυμες οι εξομολογησεις.Μπορει καποιος παιδια να μου δωσει καποια συμβουλη πως να κινηθω και πως να το αντιμετωπισω?ξερετε αν γενικα ειναι συχνο η σπανιο φαινομενο σε ενηλικες?