ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθομαι σπίτι, στο δωμάτιό μου και σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι … Κι αν με ρωτήσεις δε θα χω καταλάβει πώς πέρασαν οι ώρες, ούτε τι πράγμα ακριβώς σκεφτόμουν. Κάθομαι και κοιτάω το κινητό και περιμένω ένα μήνυμα πού δεν έρχεται συνήθως ποτέ. (Γελοία παρατήρηση της στιγμής: τώρα που γράφω ήρθε μήνυμα… κόντεψα να πάθω συγκοπή… αλλά δεν ήταν τελικά αυτός που θα θελα.) Και ναι όλοι τα ίδια γράφουν και ναι πάλι τα ίδια θα διαβάσετε!Έχω καταλήξει πώς δύο τινά υπάρχουν: είτε τέτοια άτομα νοιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν μέσω αυτής της ανωνυμίας, είτε όλοι πάνω κάτω τα ίδια περνάμε. Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω πως το άτομο που σκοτώνεται στη δουλειά και έχει έναν σταθερό άνθρωπο στη ζωή του προλαβαίνει ή έχει να αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα και πόσο μάλλον έχει χρόνο να κάτσει να γράψει δοκίμιο γι’ αυτά.Μετά από αυτή τη φιλοσοφημένη εισαγωγή (μη χέσω) λέω να προχωρήσω στο παρασύνθημα και να βγάλω τα σύψυχά μου, είναι μία λύτρωση και μία δημιουργική διέξοδος από το αδιέξοδο των σκέψεων. Βρε λες να γίνω συγγραφέας;Είναι περίεργο πώς κάποιες στιγμές μέσα στην απάθειά σου συνειδητοποιείς πώς απλά περνά η ζωή χωρίς να κάνεις τίποτα. Κι όταν λέμε τίποτα δεν εννοώ να κοπροσκυλιάζεις και να τρως τα λεφτά του μπαμπά σε βόλτες, ποτά και ταξιδάκια και να βρεθείς εκεί στα 25 χωρίς πτυχίο και προϋπηρεσία σε δουλειά. Εκεί πάει στο διάολο τουλάχιστον γκομένισες και καλοπέρασες βρε αδερφέ λιγάκι (εεεε εντάξει, όχι και τόσο λίγο). Το τίποτα αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι μηδενικό, χωρίς προορισμό στη ζωή. Να βρίσκεσαι ένα τσακ πριν το πτυχίο και να λες τώρα τι θα κάνω; Μια χαρά κοπέλα, έξυπνη, όμορφη (τουλάχιστον εμφανίσιμη όχι και μοντέλο), με χιούμορ και τρόπους ταυτόχρονα που είχε τόσες προοπτικές και τελικά κατέληξε πτυχιούχος του 6-7, χωρίς καμία γνώση στην ουσία πάνω στο αντικείμενό της, με μία άθλια κοινωνική και προσωπική ζωή, που καταβάλει ακόμα προσπάθειες να εκδηλωθεί συναισθηματικά και αδυνατεί να βρει τα κίνητρα που θα την σηκώσουν από αυτό το βούρκο.Διαβάζοντας αυτά που έγραψα ακόμα κι εγώ λέω μπααααα θα υπερβάλεις! Όμως η ενήλικη πορεία μου δεν είναι και η πιο πετυχημένη κάπου δείλιασα στην αρχή, κάπου έχασα το στόχο μου στη πορεία, ένοιωσα έλξη για άτομα που δεν είχαν να μου προσφέρουν αυτό το κάτι που θα με πήγαινε μπροστά αλλά που αντίθετα θα προσέθετε κι άλλα ελαττώματα στον ήδη δύσκολο χαρακτήρα μου. Βέβαια δεν πρέπει να κατηγορώ τους άλλους. Δική μου ευθύνη είναι η κάθε επιλογή μου. Δική μου ευθύνη ακόμα και το ότι μου άρεσαν αυτοί. Γιατί από την αρχή γνώριζα τη δυστροπία και τη μειωμένη αυτοεκτίμησή τους κι όμως έμεινα εκεί και προσπαθούσα να τους μοιάσω για να τους κάνω να με θέλουν.Και πάμε στο σήμερα. Μετά από πολλή μαυρίλα, ερωτικές απογοητεύσεις και παραίτηση απ’ τα πάντα. Μετά από 22 και χρόνια ζωής που μάλλον σκόρπισα σκεφτόμενη πως αύριο θα γίνει αυτό που θέλω, έτσι από μόνο του. Μετά από χρόνια που είχα μάθει να είμαι φυγόπονη. Αποφάσισα να κάνω κάποιες αλλαγές. Δεν έχω σκοπό να πω πως όλα είναι ρόδινα και γαμάτα, πως τώρα σηκώνομαι και διαβάζω και δουλεύω και έχω κάνει μία τέλεια σχέση και άλλα τέτοια, άλλωστε έχω προδοθεί ήδη από την αρχική γκρίνια της εισαγωγής. Βρίσκομαι σ’ αυτή τη φάση που έχω βρεθεί πάλι σε αδιέξοδο. Αλλά φύσει κυκλοθυμική μία δημιουργική ασχολία, μία γνώση που θα με κάνει να αισθανθώ πως έχω εγκέφαλο που λειτουργεί ακόμα, ένα μήνυμα από αυτόν που θέλω που θα μου δώσει ελπίδες πως δε με ξέχασε αρκεί για να με κάνει να ξεφύγω μέχρι να ξαναπέσω.Και τώρα γράφω γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Όχι για να το διαβάσει κάποιος και να πει: «Αααααα τι ωραία που τα λέει!» , ούτε για να ζητήσω κάποια συμβουλή (αερολογίες γράφω άλλωστε) αλλά γιατί είναι αυτό που θα με κάνει να βρω τη δύναμη αυτή τη στιγμή που νοιώθω πως λυγίζω πάλι.