22.11.2012 | 02:55
/Γραμμένο σε ένα έδρανο της σχολής/
Λένε πως για τη δυστυχία σου ευθύνονται οι επιλογές σου.Δεν ξέρω αν είναι επιλογή μου να σέβομαι τους ανθρώπους γύρω μου ή απλά στη φύση μου. Ανθρώπους που συνειδητά αδιαφορούν αν τα λόγια ή οι πράξεις τους πληγώνουν.Δεν ξέρω γιατί το εγώ μου είναι ατροφικό και η μνησηκακία έννοια ακατάληπτη για μένα. Δεν ξέρω γιατί εμπιστεύομαι τόσο εύκολα, γιατί πιστεύω στους ανθρώπους, στο ότι η καλοσύνη είναι στα κύτταρα τους και ο πυρήνας της ύπαρξης τους. Δεν ξέρω γιατί συγχωρώ όσους με εκμεταλλεύονται. Δεν ξέρω πως να μην συγχωρώ. Δεν ξέρω πως να κατηγορώ, πως να αποζητώ απολογισμούς ή ευθύνες. Δεν ξέρω αν είναι υπερβάλλουσα ευαισθησία,το μόνο που ξέρω είναι ότι καμία αθλιότητα δεν θα με ετεροκαθορίσει ή θα με υποβιβάσει σε υπάνθρωπο.Κι αν όντως η κόλαση είναι οι άλλοι, αυτό ισχύει μόνο στο μακρόκοσμο... Γιατί κάθε φορά που καταφεύγω στο δικό μου μικρόκοσμο , μπορώ και αντικρίζω το είδωλο μου στον καθρέφτη χωρίς ενοχές, γιατί η δυστυχία που νιώθω σκιάζεται από τη σκέψη του ότι πέρασε άλλη μία μέρα χωρίς να προκαλέσω τη δυστυχία κάποιου άλλου πέραν του ευατού μου.