ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικά κανείς δεν ξέρει πόσο στεναχωριέμαι που δεν περνάω στη σχολή που θέλω. Το ξέρω τόσο καιρό και λέω συνεχώς πως το έχω αποδεχτεί αλλά μέσα μου πονάει κάθε φορά που το σκέφτομαι η ψυχή μου. Και νιώθω αδικημένη πραγματικά. Και πρώτη φορά το βγάζω από μέσα μου αυτό. Ναι νιώθω αδικία. Γαμώτο άξιζα να περάσω. Γιατί όλα τα χρόνια προσπαθούσα. Γιατί και την τελευταία χρονιά προσπάθησα. Γιατί πήγα και το πάλεψα. Γιατί ήρθαν βαθμοί που δεν υπολόγιζα κόβοντας μου λίγο από δω και από κει. Πάνω απ' όλα γιατί το ήθελα και το θέλω πραγματικά πολύ. Και δεν αντέχω άλλο να ακούω ότι μπορεί να μην μου ήταν γραφτό. Δεν το αντέχει η ψυχή μου να μην μου είναι γραφτό. Είχα αφοσιωθεί αφήνοντας άλλα πράγματα πίσω αλλά ήταν επιλογή μου και δε μετανιώνει. Με ενοχλεί όμως που δεν τα κατάφερα. Γιατί; Εγώ δεν αξίζω; Και τώρα έχω να ξαναπεράσω όλο αυτό το μαρτύριο ξανά. Με αβέβαιο και πάλι αν θα τα καταφέρω. Μένοντας μόνη μου χωρίς παρέες να ξαναδιαβάζω για πανελλήνιες. Πως θα το περάσω πάλι όλο αυτό; Και το σημαντικότερο πώς να πετύχω; γιατί σε άλλη περίπτωση δε θα το αντέξω αλήθεια. Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Είμαι φουλ στεναχωρήμενη όσο και αν το κρύβω.