ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη για την κοινωνία μας. Παγκοσμίως και ειδικά φόνοι, βιασμοί κι όλο το κακό συναπάντημα. Όσο αισιόδοξα κι αν τη βλέπω μέσα από την φύση και τον πολιτισμό, όσο κι αν πάντα μέσα μου προσδοκώ ένα θαύμα, μιαν ελπίδα, πάντα θα με απογοητεύει και θα με τρομάζει. Κρίμα που ο "ΑΝ"θρωπος κατάφερε αυτή την έννοια που δημιούργησε να την καταστρέψει. Οτιδήποτε φτιάχνει, το πλήρωμα του χρόνου τον κάνει ή να μάχεται ή να διαμάχεται, ή να αγωνίζεται ή να ανταγωνίζεται. Κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικά, προσωπικά και άλλα ζητήματα καταλήγουν πάντοτε σε ένα μένος που ο καθένας ψάχνει μέσα από αυτό να βρει κάτι ίδιο με εκείνον, κάτι ανάλογο. Και τότε είτε παίρνει δύναμη κ συνεχίζει αυτό το μένος είτε απογοητεύεται και γεμίζει με δυσάρεστα συναισθήματα το μέσα του... Κάποιες φορές σκέφτομαι πως οι ίδιοι φθείρουμε τους εαυτούς μας πρώτα. Και πάει έθιμο από γενιά σε γενιά. Μα πώς όμως να μείνεις και έξω από αυτά που συμβαίνουν το λιγότερο δίπλα σου. Κι αν δεν αλλάξεις ο ίδιος πως θα δεις πρόοδο στους γύρω σου; Αλλά θέλει ριζικά κ μαζικά για να φτάσεις να δεις το φως παντού. Και φοβάμαι πως αυτό είναι το πιο δύσκολο. Για όλους. Ανεξαιρέτως