ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίς εδώ τριγύρω μου έκτισαν τείχη, που γράφει και ο Καβάφης. Συνηθίζεται όλες τις απίστευτα μεγάλες προσωπικότητες, δηλαδή τους ανθρώπους που μπορούν, σε χώρο και σε χρόνο, να ανοίξουν διάπλατα τη σκέψη και την πράξη τους, να τις απομονώνουν και να τις κτυπούν. Έτσι και εμένα με μπούλινγκ και προσβολές από το σχολείο με απέκλεισαν από όλα τα κοινωνικά fora προκειμένου να μην τους ενοχλώ, σαν την αλογόμυγα, και να μην ενοχλώ τη μετριότητα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ζήσω μέχρι σήμερα, τα 37 μου - προχθές τα εόρτασα μόνος μου πίνοντας ένα ποτήρι κρύας μπύρας που αγόρασα - παντελώς μόνος συγγράφοντας ποιήματα που κανείς δεν διάβασε. Οι εκδοτικοί οίκοι με απέρριψαν μόνο από το παρουσιαστικό, ενώ δεν θα ξεχάσω τη συμβουλή γνωστού εκδότη: μην απελπίζεσαι, κάποτε θα αναγνωριστείς. Στον ερωτικό τομέα απόμεινα μόνος μου γιατί οι γυναίκες που εγνώρισα ήθελαν μόνον τα χρήματα και τίποτα άλλο. Άσε που δεν ημπορούσα να συνεννοηθώ καθόλου με τα τόσα μαλάματα που σκέπασαν τα πρόσωπά τους, όπως λέγει ο Σεφέρης. Όλα αυτά με οδήγησαν σε φοβερή υπαρξιακή αγωνία, η οποία όμως μου έδωσε το έναυσμα για να συγγράψω το σημαντικότερο ίσως έργο μου για τον στοχασμό της απομονώσης. Γράφω τώρα σε αυτό εδώ το εξομολογητάρι για να αφήσω μαρτυρία. Μόνωσης και κρούσης. Και παράκρουσης. Σας ασπάζομαι, παρότι με εγράψατε στα παλιά σας τα παπούτσια. Μένω κενός και κενός καινολογώ τη χαρά της ύπαρξης για τους δήμιούς μου. Άσπρα τριαντάφυλλα σπέρνω στο διάβα σας σαν άλλος θεριστής του θέρους. Με αγάπη σας μισώ αυτή την ώρα του μονήρους μου θριάμβου.