ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΚαλησπέραΚάποτε είχα πολλούς φίλους οι οποίοι άρχισαν να λιγοστεύουν και να λιγοστεύουν...Η ζωή μου τα τελευταία χρόνια είναι μια μεγάλη μεταβατική περίοδος. Αλλάζω διαρκώς πόλη, σπίτι, συνήθειες χωρίς κανένα σημείο αναφοράς.Τώρα πια μένω Αθήνα. Υπάρχουν δυο κοπέλες(να μην πω φίλες) οι οποίες με θυμούνται η μία όταν δε μπορεί αν βγει με το φίλο της και η άλλη όταν δεν έχει άλλη παρέα (υποθέτω).Έχω δυο χρόνια που δουλεύω και παρέες από τη δουλειά δεν έχω κάνει.Είναι όλοι μεγαλύτεροι με οικογένειες...βρίσκονται και σε άλλη φάση της ζωής τους.Δεδομένου ότι δεν βγάζω αρκετά χρήματα το να πάω κάποιο γυμναστήριο ή να γραφτώ σε κάποια ομάδα δεν είναι εφικτή λύση.Δε σπούδασα στην Αθήνα ούτε είμαι από δω,έτσι δεν υπάρχουν παλιοί γνωστοί.Έρχεται το ΣΚ και δεν κάνει καμιά διαφορά.Έχω τόση όρεξη να βγω,να πιω,να χορέψω,να γελάσω.Είμαι μόλις 27 και νιώθω σα να έχω γεράσει.Το κινητό μου είναι νεκρο. Αναρωτιέμαι τι κάνω τόσο στραβά και δεν έχω κρατήσει φίλους και γνωστούς.Η Αθήνα έχει τόσα μέρη να επισκεφτείς κι εγώ έχω τόση όρεξη αλλά καθόλου παρέα.Καμιά φορά κανονίζω κανένα καφέ,ή κανένα ποτό αλλά κι αυτό μόνο αν πάρω εγώ πρωτοβολία. Λες και ζητιανεύω για λίγη παρέα.Έχω φτάσει σε σημείο να αναρωτιεμαι αν είμαι φυσιολογική. Βλέπω παρέες με τρεις-τέσσερις κοπέλες στο δρόμο και ζηλεύω...αχ πόσο ζηλεύω...θέλω να πάω να τους πω να προσέχουν...να μη χαλάσουν αυτό που έχουν...αυτό που τόσο μου λείπει.Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια...πόσες παρέες,πόσες έξοδοι...τι όμορφα χρόνια...