δε νομιζω πως ξεπερνιουνται ποτε αυτες οι σκηνες,ουτε η τελευταια ανασα ενος ανθρωπου, ουτε να κλεινεις τα ματια του..με τιποτα.απλα μαθαινεις (?) να ζεις με αυτα και να τα βαζεις στο πισω μερος του μυαλου σου (οπως χωνεις τη σκονη κατω απο το χαλι)το βαρος το εχεις εσυ και δεν το φορτωνεις σε κανενα, παντα εσυ θα το κουβαλας.
19.2.2016 | 12:19
χωρίς τίτλο
έχασα τη μητέρα μου πριν 11 χρόνια… παρ' όλα αυτα, σε στιγμές, μου λείπει ακόμα, πιο έντονα απ' όσο περίμενα πως θα συνέβαινε… είχε καρκίνο στο πάγκρεας. ακόμα μου σκάνε φάσεις στο νοσοκομείο με εικόνες, από τις οποίες, βρίσκω κάποιες από αυτές πραγματικά σκληρές. ήμουν στην εφηβία. την πρόσεχα τα πρωινά. την τάιζα, την βοηθούσα να πάει στην τουαλέτα (για όσο μπορούσε να σηκωθεί απ' το κρεβάτι), την έβλεπα να "ταξιδεύει" κάθε φορά που της έδιναν τα φάρμακα - βαριά ναρκωτικά για να μην πονάει... μερικά από αυτά έπρεπε να της τα δίνω εγώ. η εικόνα της είχε αλλάξει- δεν θέλω να πω πως… μερικές εικόνες από αυτές πολύ θα ήθελα να τις διαγράψω μα δεν γίνεται. συγγνώμη που σας φορτώνω με αυτό το βάρος… απλά πολλές φορές, είναι μερικά πράγματα για τα οποία δεν μπορείς να μιλάς όποτε θες… οι δικοί μας άνθρωποι δεν έχουν πάντα το κουράγιο να μας ακούσουν. αυτά και ευχαριστώ...
1
