ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αυτά η φράση μιας από τις παιδικές μου φίλες χαραγμένη από χθες στο μυαλό μου. Ακριβώς αυτό που σκέφτομαι καιρό τώρα μόνη μου, ήρθε η φίλη από τα παλιά να μου το επιβεβαιώσει. Μα φοβάμαι να χωρίσω. Φοβάμαι εκείνες τις σκοτεινές μέρες του χωρισμού, φοβάμαι εκείνες τις νύχτες που μόνη θα κλαίω, φοβάμαι εκείνες τις μέρες που θα γυρίζω άσκοπα μόνη στους δρόμους με δάκρυα στα μάτια, φοβάμαι τις μέρες που θα περνούν δίχως όρεξη για φαγητό, δίχως όρεξη για δουλειά. Φοβάμαι εκείνες τις καταθλιπτικές στιγμές που έγιναν μέρες και μετά μήνες. Φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί καταστράφηκα εντελώς και έπιασα πάτο και όσο θυμάμαι εκείνες τις άσχημες μέρες δεν θέλω να τις ξαναπεράσω. Έκανα το λάθος της επανασύνδεσης και αντί να επουλώσει τα τραύματα που μου είχε δημιουργήσει, ήρθε πάλι για να μου ξίνει κάθε μέρα εκείνες τις πληγές. Κάθε μέρα κλάμα, δυστυχία και απόγνωση. Μια δυστυχισμένη ζωή. Μπρος γκερμός και πίσω ρέμα. Που πήγε η ευτυχία;