ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το 21ο καλοκαίρι της ζωής μου... Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι φέτος θα είμαι πιο δυνατή, ότι φέτος δεν θα με πάρει από κάτω, δεν θα ξαναρχίσω την κλάψα. Δεν την τήρησα την υπόσχεση μου δυστυχώς. Για μια ακόμα χρονιά παλεύω με τον εαυτό μου να μην πέσω σε κατάθλιψη, ίσως έχω πέσει ήδη. Καλοκαίρι... δεν την αντέχω αυτήν την εποχή. Είμαι 21 χρονών και έχω να περάσω όμορφα από τότε που ήμουν στο δημοτικό. Κάθε καλοκαίρι κλεισμένη μέσα στο σπίτι να βλέπω πόσο όμορφα περνάνε όλοι οι φίλοι μου. Διακοπές δεν μπόρεσα να πάω φέτος. Ούτε φέτος! Στην πραγματικότητα πήγα μόνο 3 φορές στη ζωή μου και αυτό όταν ήμουν μικρή. Οι φίλες μου από την σχολή μου πρότειναν να πάω μαζί τους στην Ιο. Δεν μπορούσα να πάω δυστυχώς. Τα οικονομικά του σπιτιού μου δεν μου επιτρέπουν πολύ πιο απλά πράγματα. Τα λεφτά που ξοδεύω όλη τη χρονιά για να καλύψω τις στοιχειώδεις ανάγκες μου αν τα προσθέσω δεν φτάνουν ούτε τα μισά απ'όσα θα χρειαζόταν για το ταξίδι. Κάθομαι λοιπόν και κοιτάω πόσο ωραία περνάνε. Ζηλεύω! Είναι κακό; Και να είναι δεν με νοιάζει. Έτσι νιώθω. Δεν νιώθω κάτι κακό για εκείνες, μην παρεξηγηθώ. Απλώς θα ήθελα να μπορώ να το ζήσω και εγώ αυτό. Και δεν είναι το συγκεκριμένο ταξείδι, είναι όλα τα ταξίδια που δεν έχω πάει γιατί δεν είχα τα λεφτά, όλα τα καλοκαίρια που πέρασα μέσα στο σπίτι για αυτό το λόγο. Θα μου πείτε γιατί δεν πιάνεις μια δουλειά. Η εξεταστική μου τελείωσε στις 4 Ιουλίου και 2 Σεπτεμβρίου δίνω το πρώτο μάθημα. Οι περισσότερες δουλειές που έψαξα ήθελαν άτομα για οολόκληρη τη σεζόν. Εγώ όμως στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου θέλω να τα πάω καλά. Δεν θέλω να έχω χρωστούμενα, θέλω να πάρω το πτυχίο μου όσο πιο νωρίς γίνεται και βγω στην αγορά εργασίας. Βρήκα εν τέλει μια δουλειά σε ένα γραφείο που είναι και πολύ εύκολη. Μαντέψτε! Θα έχω άδεια δύο μέρες. Όχι ότι ξέρω και τι να τις κάνω αυτές τις δύο, δεδομένου ότι όλες μου οι φίλες λείπουν. Τα χρήματα πολύ λίγα αλλά τουλάχιστον θα είμαι λίγο πιο άνετη το χειμώνα που μας έρχεται. Την επόμενη εβδομάδα είναι ο 15αυγουστος. Μόνο που την σκέφτομαι αυτή τη μέρα με πιάνει κλάμα. Δεν πέρασα ποτέ ωραία. Αν έχει βρει κανείς τον τρόπο να περάσει ωραία στην άδεια Θεσσαλονίκη αυτή τη μέρα χωρίς να μελαγχολησει ας μου τον πει και εμένα. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι γιορτάζω κιόλας εκείνη την ημέρα. Ανάθεμα την ώρα που με βγάζανε Μαρία! Της Παναγίας το όνομα και μαλακιες. Δεν την είδα να δίνει λίγη βοήθεια στη γιορτή της. Όλοι να με παίρνουν τηλέφωνο για χρόνια πολλά και να ρωτάνε που είσαι / πως περνάς/ που πήγες/ τι θα κάνεις και άλλα συναφή. Όλοι όσοι κάνετε τέτοιες ερωτήσεις μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί τις κάνετε. Τον ρωτάτε τον άλλο αν μπορούσε να πάει πουθενά ή να κάνει κάτι; Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να νιώσει άσχημα ο άλλος; Απαίσια εποχή αυτό το ρημάδι το καλοκαίρι. Τουλάχιστον τον χειμώνα η ανισότητα δεν είναι τόσο εμφανής. Χρήματα για κάποιες εξόδους μπορώ να δώσω. Όχι αυτά που διαθέτουν άλλοι αλλά κάτι γίνεται. Το καλοκαίρι όμως δεν παλεύεται με τίποτα. Με έχει πάρει τόσο από κάτω τα τελευταία δύο χρόνια που δεν έχω όρεξη ούτε για κάποια μπάνια που έκανα παλιά αυθημερόν. Θα πείτε ότι είναι λάθος αυτό και πρέπει να κάνει κανείς όμορφη τη ζωή του όπως μπορεί. Το έκανα για πολλά χρόνια, πλέον έχω απλώς παραιτηθεί. Ξέρω ότι έχω και εγώ τις ευθύνες μου για το πως είναι η ζωή μου. Έχω χάσει όλη την θετική ενέργεια και την αισιοδοξία που κάποτε είχα στ' αλήθεια. Δεν είμαι τόσο δυνατή όσο πρέπει προφανώς. Κάθομαι απλώς και βλέπω τον χρόνο να περνάει χωρίς να ζω και να απολαμβάνω τίποτα. Μην μου πει κανείς υπομονή και ότι έχω όλο το μέλλον μπροστά μου. Και που το ξέρετε ότι το έχω; Μπορεί να μου εγγυηθεί κανείς ότι αύριο δεν θα πεθάνω; Το μέλλον πόσο σίγουρο είναι ότι θα είναι καλύτερο; Ακόμα και αν είναι, εμένα όλη την νεανική μου ηλικία που είναι γεμάτη στερήσεις και άδεια από εμπειρίες ποιος θα μου την δώσει πίσω; Θα ξαναγίνω έφηβη; Θα ξαναυπαρξω φοιτήτρια; Μια γυναίκα που δεν έχει ζήσει τίποτα και είναι γεμάτη απωθημένα θα είμαι. Αυτό το αίσθημα κατωτεροτητας που μου δημιούργησε το γεγονός ότι ποτέ δεν μπορούσα να συμμετέχω σε ότι κάνανε οι άλλοι συνομήλικοι αλλά και το bullying που έφαγα μικρή γιατί ήμουν χοντρούλα με ακμή και πήγαινα με τα ίδια ρούχα στο σχολείο πως θα μου φύγει; Αν με γνωρίσει κανείς τώρα δεν θα του περάσει από το μυαλό τι κουβαλάω μέσα μου. Με θεωρούν άτομο με αυτοπεποίθηση που τα έχει βρει με τον εαυτό του. Μου λένε πόσο τους βοηθάω να ηρεμήσουν ειδικά όταν νιώθουν άσχημα και πόσο θετικός άνθρωπος είμαι. Εμένα γιατί δεν μπορώ να με βοηθήσω; Ξέρω ότι εκεί έξω υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά προβλήματα. Το σκεφτόμουν για πολλά χρόνια και προσπαθούσα να μην είμαι αχάριστη. Πλέον δεν μπορεί αυτή η σκέψη να μου προσφέρει ανακούφιση. Δυστυχώς! Μια χρονομηχανη να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να τα ζήσω όλα αλλιώς θέλω. Δυστυχώς δεν υπάρχει! ΗΘΕΛΑ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΒΓΑΛΩ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ