ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε θυμάμαι σαν τώρα να μου λες " Εγώ είμαι άντρας με αρχίδια και τα τιμάω τα παντελόνια που φοράω. Οταν μπαίνω σε μια σχέση είμαι εκεί." Ισως να φταίει το πόσο σε θαύμαζα πάντα και το πόσο καλό παιδί σε θεωρούσα. Ισως να φταίει που είχα τύψεις για την πρώτη φορά. Δεν έχει σημασία ο λόγος αλλά ότι σε πίστεψα. Η απόσταση είναι δύσκολη λένε αλλά αφού ήσουν ΕΣΥ δεν με ένοιαζε, θα το προσπαθούσα.Οντως έκανες πράγματα για μένα. Οντως μου έδινες όλα όσα ήθελα και ανεχόσουν τον δύσκολο χαρακτήρα μου. 21/10 Η έκπληξη... Θεέ μου εκείνη τη μέρα πόσο ευτυχισμένη ήμουν. Ξίνισες τα μούτρα σου θυμάμαι όταν έφυγαν όλοι και μείναμε μόνοι. "Τι έχεις σε ρώτησα?", "Δεν έχω συνηθίσει να λείπω σε τόσα άτομα και να μου δείχνουν τόση αγάπη μου είπες". Νευρίασα και μπήκα για μπάνιο κι όταν βγήκα όλα ήταν καλά ξανά. Θυμάμαι να μου λες πόσο όμορφη ήμουν ενώ στέγνωνα τα μαλλιά μου και μετά να κοιμόμαστε επιτέλους ξανά αγκαλιά, πόσο ευτυχισμένη ήμουν...Είχα γράψει για εκείνη τη μέρα, ευχαριστούσα εσένα και όλους μας τους φίλους που με κάνατε να νιώσω έτσι. Ξέρεις είναι δύσκολο για ένα άτομο με χρόνια κατάθλιψη να πει πως είναι ευτυχισμένο. Οταν σου διάβασα το κείμενο η αντίδραση σου ήταν πάλι περίεργη. Με φίλησες στο μέτωπο και γύρισες διακριτικά το κεφάλι απ την άλλη. Πέρασε ο καιρός κι εσύ πάντα εκεί. Να με στηρίζεις, να με φροντίζεις, να προσπαθείς για εμάς, να μου δίνεις αυτό που πάντα ήθελα. Κάποιον να με λατρεύει και να τον λατρεύω και να ζούμε το παραμύθι στο οποίο έπαιζαν και οι φίλοι μας. Πάντα ΄ταν εκεί και οι φίλοι μας. Γιατί δεν ήμασταν παρέα, ήμασταν οικογένεια. " Ξένια δεν αντέχω άλλο πρέπει να σου μιλήσω" μου είπες. Πάγωσα εκείνη την ώρα γιατί ήξερα οτι αυτό ήταν το τέλος. Ορκιζόσουν οτι δεν έχεις πάει με άλλη. "Σου λείπει το σεξ? Πήγαινε γάμησε μια και γύρνα πάλι σε μένα". Αυτό ήταν που σε έσπασε και ξέσπασες σε κλάματα. Που να ήξερα οτι το είχες ήδη κάνει. Και όχι στο τέλος. Οχι όταν άρχισες να μη νιώθεις όπως πρώτα. Αλλά από την αρχή με το που έφυγες. Και σ αυτό το σημείο θέλω να σε ρωτήσω...Πως είναι δυνατόν ΕΣΥ που υποτίθεται οτι ήσουν η εξαίρεση στον κανόνα, ο ένας στους χίλιους να το έκανες αυτό? Πως είναι δυνατόν να το έκανες απ την αρχή? Πως είναι δυνατόν να με κορόιδευες τόσο καιρό και να θυμήθηκες ξαφνικά να νιώσεις τύψεις? Πως είναι δυνατόν να χωρίσαμε γιατι "δεν ένιωθες όπως στην αρχή"?Πως ένιωθες στην αρχή? Υποτίθεται οτι τότε με ήθελες πιο πολύ? Γιατί τότε μου είπαν οι "φίλοι" σου οτι συναίβει. Πως πρέπει να νιώσω? Να χαίρεσαι που το έζησες λένε. Να χαρώ γιατί? Για το ψέμα που ζούσα? Για την όμορφη γυάλα που έφτιαξες και με έβαλες μέσα? Severe Depression ήταν η διάγνωση. Απόγνωση. Αρνηση. Τόσα συναισθήματα και ταυτόχρονα κανένα. Πόνος. Κενό. Οι μέρες περνούσαν και η ζωή μου έμενε ίδια. Αδεια. Ξέρεις δεν αρκεί που πρέπει να πηγαίνω σε ψυχίατρο για να μένω καλά. Μου πέφτουν τα μαλλιά. Τα μακριά μαλλιά μου που τόσο αγαπούσα και αναγκάστηκα να κόψω. Αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό. Διαταραχές περιόδου. Το σώμα μου αντιδράει. Και το αποκορύφωμα? Η επαγγελματική αποτυχία. Φυσικά, πως να κάνεις κάτι σωστό όταν δεν μπορείς ούτε να σηκωθείς απ το κρεβάτι?! Με διέλυσες. Και το χειρότερο δεν είναι οτι δεν σε νοιάζει αλλά οτι δεν νοιάζει εμένα. Για 5 λεπτα πίσω στις 21/10 θα δεχόμουν να περάσω ξανά όλο τον πόνο απ την αρχή. Δοκίμασα τα πάντα, φαί, ποτό, ναρκωτικά, σεξ. Διατροφή, γυμναστήριο, διάβασμα, διαλογισμό. Τίποτα, το κενό εκεί. Ναι σίγουρα δεν πονάω πια, μέχρι και φωτογραφία σου άλλη είδα και δεν αντέδρασα. Αλλά ρε γαμώτο νιώθω τόσο άδεια. Τουλάχιστον έχω να λέω οτι προσπάθησα. Τι πήρα πίσω? "Καληνυχτα Ξένια". Κάθε φορα η ίδια απάντηση. Και κάθε φορά να σκέφτομαι οτι σου έδωσα τα πάντα. Κάθε φορά να σκέφτομαι τι έκανα λάθος. Να καταλήγω στο συμπέρασμα οτι εσύ ήσουν αχάριστος και αμέσως να σε συγχωρώ. Αργά ή γρήγορα θα δώσω σε κάποιον άλλο την ευκαιρία να είναι μαζί μου. Οχι ακόμα βέβαια, άλλωστε στο υποσχέθηκα. Οσο σε μισώ τόσο σε αγαπώ. Να είσαι πάντα καλά κι ευτυχισμένος κι ας μην είσαι μαζί μου, κι ας μην το αξίζεις. Άλλωστε όπως είπε κι ο Σωκράτης (στον συνονόματό σου) Κρίτωνα, σημασία δεν έχει απλά η ζωή αλλά η ζωή. Οπότε συνέχισε να κάνεις τη "ζωάρα¨σου και συνέχισε να μη σε νοιάζει. Μη γυρίσεις ποτέ γιατί μπροστά σου είμαι αδύναμη και θα σου πω κι ευχαριστώ.Καληνύχτα Κρίτων. Σε αγάπησα.