ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρετε κάτι; Πολλά γράφονται και λέγονται για τη μοναξιά, πολλοί δίνουν τις δικές τους εξηγήσεις, άλλοι προσπαθούν να συμβουλέψουν, άλλοι απλώς συμπονούν σιωπηλά...έχω όμως την αίσθηση, πως δεν έχει ειπωθεί πραγματικά η ουσία κι αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η εξής: μόνο με τη βοήθεια κάποιου άλλου, βγαίνει κανείς απ'την μοναξιά. Κάτι που δεν έχει τονιστεί αρκετά είναι το ότι την αυτοπεποίθηση με το αντίθετο φύλο, την αναπτύσσεις, όταν γίνεσαι αποδεκτός. Τέτοια είναι η φύση της, ειδικά στα ερωτικά. Αν δεν νιώσεις αποδεκτός, επιθυμητός, άξιος επαφής κι αγάπης, πώς να το πιστέψεις από μόνος σου (και πόσο μάλλον να πράξεις και να συμπεριφερθείς βάσει μιας τέτοιας πεποίθησης, αν δεν την έχεις δεχθεί στην πράξη;) ; Ιδίως για τούς άντρες (διότι κι εγώ άντρας είμαι), η αυτοπεποίθηση ξεκινά όταν έχεις δεχθεί την αποδοχή, όταν γνωρίζεις ότι δεν σε κοροϊδεύουν κι ότι όντως, μπορείς να αφήσεις τα χαρίσματά σου να ξεδιπλωθούν (χμμ, ίσως και να είναι μόνο προσωπικό αυτό). Όπως και να'χει, η ουσία είναι πως, όσο το πράγμα διαιωνίζεται, δεν βελτιώνεται. Πρέπει από κάπου να ξεκινήσει κανείς. Οι σχέσεις δεν είναι σαν τα άλλα πράγματα, που έχουν βήματα και σχέδιο- αν δεν υπάρξει λίγη τύχη στην αρχή, την έχεις βάψει. Όσο γλυκός κι αξιόλογος χαρακτήρας κι αν είσαι (ανεξαρτήτως φύλου), δεν αρκεί για να έχεις και πετυχημένη κοινωνική ζωή: πρέπει κάποιος/κάποια να σε επιλέξει, για να το πω απλά. Είναι μεγάλης σημασίας να κάνεις την διαπίστωση: αρέσω. Πιστεύω πως δεν τής έχει δοθεί αρκετό βάρος και πως ούτε το εφαρμόζουμε αρκετά. Γιατί, κατά τ'άλλα, τα άτομα που μένουν μόνα τους δεν είναι δα και τίποτα εξωγήινοι τού τύπου “Ζουν ανάμεσά μας, αγοράστε το νέο βιβλίο με όλα τα φρικιαστικά μυστικά τους”. Καταλαβαίνετε τί εννοώ. Το χειρότερο και το πιο δύσκολο στάδιο είναι η αρχή (κι έχω την αίσθηση πως είναι ιδαίτερα ευαίσθητο για τούς άντρες). Για διάφορους λόγους, απ'την προσωπική μου εμπειρία τουλάχιστον, βλέπω πως οι γυναίκες έμπαιναν πολύ γρηγορότερα κι ευκολότερα στις σχέσεις- τα αγόρια όχι κι αυτό μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε άσχημα πράγματα (ψυχικά νοσήματα, χουλιγκανισμός, πολιτική...). Είναι ένα πράγμα που μοιάζει με τα ναρκωτικά ή την παχυσαρκία. Σχεδόν δεν πολυκαταλαβαίνεις πώς έπεσες εκεί μέσα. Εννοείται πως υπάρχει ένα ποσοστό επιλογής- κανείς δε σού έκανε την ένεση με το ζόρι, ούτε σε μπούκωσε με πάστες (κι ούτε σε ανάγκασε να μένεις σπίτι). Το πράγμα ξεκινά πολύ νωρίτερα, στο σπίτι κι αργότερα στο σχολείο. Ναι, άλλοτε είναι επιλογή, γιατί δεν γίνεται να αναλώνεσαι κι άλλοτε δεν είναι, γιατί...για χίλιους δυο λογους. Κάτι που, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι ο πόνος που προκαλεί η μοναξιά. Όσο κι αν το παλέψεις, όπως κι αν το προσεγγίσεις, όσο κι αν αλλάξεις, βελτιωθείς, ψαχτείς μέσα σου και γίνεις και πολύ καλά κιόλας, από μόνο του το πράγμα ΔΕΝ αλλάζει. Αν δεν λάβεις λίγη βοήθεια, ναι, ακριβώς, απ'την κοπέλα στην οποία μιλάς κάπως ντροπαλά ή απ'το αγόρι που σού φαίνεται ενδιαφέρων, δεν θα αλλάξει η κατάσταση. Απ'την άλλη, το να μένεις μόνος για πολύ καιρό, μπορεί να προκαλέσει το τρομακτικό συνήθειο τού “είμαι μόνος/μόνη στη ζωή”, αλλά, έχει και άλλες πλευρές. Ίσως σάς φανεί, δεν ξέρω, λυπητερό ή επικίνδυνο, αλλά, υπάρχουν εμπειρίες που σού δίνει η μοναξιά, που δεν βρίσκονται με την παρέα. Εμένα, για παράδειγμα, μ'αρέσει φοβερά ο Akira Yamaoka (αυξανόμαστε σιγά-σιγά, έχω την εντύπωση). Ε, λοιπόν, είναι μια τελείως εξωκοσμική εμπειρία να ακούς τα απόκοσμα τραγούδια του (επεξεργασμένα κιόλας, ώστε να ακούγονται με αργή ταχύτητα) στα ακουστικά σου και να περνάς μια θεοσκότεινη υπόγεια διάβαση, μόνος σου, μέσα στη νύχτα τού Δεκέμβρη: ο κίνδυνος, η αίσθηση, η γνώση τού ότι, αν σού συμβεί κάτι, δε θα το μάθει κανείς, είναι κάτι που δεν το βρίσκεις αλλού. Σχεδόν αγγίζεις χειροπιαστά τον ρεαλισμό τής ατομικότητάς σου και ταυτόχρονα, νιώθεις πως παίζεις σε βίντεο-κλιπ, πως δεν υπάρχεις, πως ό,τι κι αν συμβεί, δεν θα συμβεί σ'εσένα. Ξεχνάς ότι είναι Χριστούγεννα, ξεχνάς τον ήχο τής φωνής τών ανθρώπων, ξεχνάς την καλημέρα, σού φαίνεται σαν εξαίρεση το να νοιαστεί κάποιος για σένα-κι όσο για επαφή, αυτό πια έχει περάσει στη σφαίρα τού ανύπαρκτου. Κι όμως...χάρη σ'όλα αυτά, μαθαίνεις να γίνεσαι άνθρωπος. ΜΟΝΟ έτσι (μιλάω τουλάχιστον για τον εαυτό μου) αγγίζεις κάποιες αρετές, όπως τα να φροντίζεις τα ζώα, τα φυτά, να μαγειρεύεις, να περιποιήσαι τον χώρο σου και να δίνεις ΣΗΜΑΣΙΑ στις έννοιες τής αγάπης, τής φιλίας, τής επαφής, τής οικογένειας κ.ο.κ. Όταν έχεις νιώσει στο πετσί σου το πολύ χειροπιαστό αίσθημα τού “τώρα θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί, ευτυχώς που δεν γλύστρησα χειρότερα”, τότε καταλαβαίνεις κι εκτιμάς την απέραντη αξία τού να έχεις κάποιον στο πλευρό σου. Όπως βλέπετε λοιπόν, ναι, η μοναξιά σού στρίβει λίγο τις βίδες, αν ξεχαστείς και βγάλεις ρίζες μέσα της (το παραδέχομαι), αλλά, δεν παύει να είναι μια εξαιρετικά εκ-παιδευτική διαδικασία. Χωρίς λοιπόν να ξεχνάω τα απίστευτα που έχω υποφέρει εξ'αιτίας της (μου), τής οφείλω και πολλά ευχαριστώ, γιατί, τώρα, το πιθανότερο είναι πως θα ήμουν ένα άνοστο, βαρετό ανθρωπάκι, ενώ, δόξα τω θεώ, έχω και την τρέλα μου και την ευχαριστιέμαι (με τον δικό μου, συννεφιασμένο Yamaok-ικό τρόπο, οι γνώστες ξέρουν). Αυτό. Ξέχασα γιατί ξεκίνησα να γράφω. Η εξομολόγησή μου είναι πως είμαι μοναχικό άτομο και πως μ'αρέσει να γράφω εξομολογήσεις. Τουλάχιστον, έτσι, κάποιος ακούει. Ογιασουμι νασαι.