ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν 17 παρά κάτι και εκείνος 20 παρά κάτι... Ήταν έρωτας με την... δεύτερη ματιά! Σε ένα φιλικό πάρτυ. Αυτό το τόσο κλισέ...Κι όμως, 12 (παρά κάτι) χρόνια μετά ετοιμάζουμε τον γάμο μας. Τη μέρα του γάμου θα κλείνουμε 12 χρόνια από την πρώτη φορά που φιληθήκαμε και αποφασίσαμε ότι είμαστε μαζί.Δεν ήταν εύκολα χρόνια, προφανώς. Οι καβγάδες στο σπίτι με τους γονείς μου έδιναν και έπαιρναν. Η καταγωγή του ήταν στη μέση αλλά και η αντιδραστική συμπεριφορά των γονιών μου και η δική μου επίσης, που δεν μπορούσαμε να βρεθούμε στο ίδιο δωμάτιο χωρίς να διαφωνήσουμε αν ο ελέφαντας είναι ή δεν είναι ελέφαντας και γιατί! Για κάποιο λόγο οι προκαταλήψεις τους δεν τους άφηναν να έχουν εμπιστοσύνη στη μοναχοκόρη τους (όχι μοναχοπαίδι βέβαια, έτσι θα ήμουν καταδικασμένη...!) η οποία είχε κατά γενική ομολογία και κριτική σκέψη και ωριμότητα να κρίνει το λάθος από το σωστό αλλά και το μυαλό να ολοκληρώσει σχολείο και σπουδές, όπως είχα άλλωστε ξεκαθαρίσει, και όχι να αρχίσει παντρολογήματα και χαζομάρες από αυτή την ηλικία. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι στην ηλικία των 17 το σπίτι ήταν μονίμως πεδίο μαχών. Κάποια στιγμή άρχισαν να με αφήνουν ήσυχη μετά από κάμποσα χρόνια... Άρχισα να βγαίνω που δεν έβγαινα, να κυκλοφορώ χωρίς ωράριο και απαγόρευση κυκλοφορίας και προχωρούσα στις σπουδές μου κανονικότατα.Όλο αυτό το διάστημα, για πάνω από δύο-τρία χρόνια, συντηρούσαμε τη σχέση μας με τηλέφωνα, μηνύματα και συναντήσεις του 10λέπτου στα κρυφά. Η υπομονή που έδειξε αυτός ο άνθρωπος με την όλη κατάσταση ήταν το λιγότερο αξιοθαύμαστη. Με στήριξε στα πάντα, στις σπουδές μου, στη δουλειά, στην κατάσταση με τους γονείς μου, σε όλα. Αργότερα, κάποια στιγμή κάνοντας σχέδια για το μέλλον, μου είπε "Εμείς θα γράψουμε την δική μας ιστορία."Το εννοούσε! Μετά από 8 χρόνια, ανοίξαμε μία επιχείρηση, μας δέχτηκαν οι γονείς μου στο σπίτι και οι σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν στο βαθμό που πλέον τους θεωρούμε πιο πολύ φίλους από γονείς- πεθερικά. Πηγαίνουμε στο πατρικό μου συχνά πυκνά, συζητάμε, πηγαίνουμε εκδρομές, βγαίνουμε για καφέ, ποτό, κρασάκι κλπ. Με το άνοιγμα της επιχείρησης μετακόμισα σπίτι του. Με ότι δυσκολίες συνεπάγεται αυτό, με τις διαφορές μας και τις εντάσεις μας, συνεχίζουμε να είμαστε μαζί και έχουμε ξεκινήσει να ετοιμάζουμε το γάμο μας. Τελικά όντως νιώθω ότι γράφουμε ιστορία. Τα πράγματα δεν είναι ποτέ εύκολα σε μία οποιαδήποτε σχέση, πολύ περισσότερο σε σχέση μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικό υπόβαθρο, διαφορετική εθνικότητα που υπαγορεύει νοοτροπίες, ήθη, έθιμα και παραδόσεις και γενικότερα αν το καλοσκεφτείς, ούτε αδέρφια ή γονείς με τα παιδιά τους ή φίλοι ή οποιοιδήποτε δεν μπορούν να έχουν την απόλυτα ομαλή και ανέφελη σχέση. Επομένως κάνεις το καλύτερο που μπορείς, κάνεις υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, υπομονή αλλά επίσης δείχνεις επιμονή και διεκδικείς ό,τι είναι αυτό που θέλεις με αξιοπρέπεια και σεβασμό στα δικά σου δικαιώματα αλλά και στων άλλων που συνεπάγονται τις υποχρεώσεις σου. Ποτέ δεν προσπάθησα να προκαλέσω ρήξη ανάμεσα σε μένα και τους γονείς μου, μόνο να συμβιβάσω μεταξύ τους ανθρώπους που αγαπούσα και αγαπάω. Γιατί έτσι κι αλλιώς αυτό μετράει στο τέλος. Η αγάπη.Να γράφετε τις δικές σας ιστορίες, να μην ζείτε την ιστορία κανενός άλλου!