Θα ελεγα πως το πιο σωστο ταιμινγκ αν θες που θα μπορουσες να ξεκινησεις κουβεντα *αυτην την κουβεντα που τοσο πολυ λαχταρας μαζι της* ηταν ακριβως οταν την ειδες να παιρνει εκεινον την εκφραση οταν σκαναρε το τελευταιο βιβλιο που σου εδωσε. Και επειδη καποιες φορες μπορει να γουσταρουμε τρελά καποιους ανθρωπους αλλα να μην υπαρχει ανταποκριση και αυτο ειναι ασχημο γιατι ακριβως δεν γινεται να εχουμε την ιδια ανταποκριση απο ολους.Και πρεπει να το περιμενουμε και να το αποδεχομαστε.Δηλαδη εσυ οκ επαθες αυτο που λεμε κοκομπλοκο με τη συγκεκριμενη κοπελα αλλα κυριως δεν θα πρεπει να τη φερεις σε αβολη θεση πρωτον και δευτερον θα πρεπει με την κουβεντα και να μαθεις περιπου αν ειναι ελευθερη ή οχι και κυριως αν ενδιαφερεται που λεμε. Η κουβεντα που θες να κανεις ξεκιναει και με ενα κερασμα καφε,μπορεις επιστρεφοντας της τα βιβλια να την κερασεις εναν καφε οταν σχολαει ή να τη ρωτησεις πανω σε ενα βιβλιο που εσυ ας πουμε δεν καταλαβες την πλοκη του ας ειναι ενα αστυνομικου θεματος βιβλιο να εχεις να αναλυσεις διαφορα,και απο την κουβεντα την απλη τι κανεις πως περνας ή που θα πας ας πουμε στις διακοπες θα καταλαβεις αν ειναι ελευθερη ή οχι, ωστε μετα να συνεχισεις να της μιλας να της προτεινεις μια εξοδο ας ειναι και για κολατσιο οταν σχολαει ή οταν κανει διαλειμμα.Θελω να πω υπαρχουν απειρες ευκαιριες να μιλησεις να ρωτησεις το οτιδηποτε για να ξεκινησει μια συζητηση χωρις να φανεις καταναγκη πεφτουλας ή οτιδηποτε αλλο. Να εισαι αποφασιστικος και επισης οσο γινεται ο εαυτος σου ωστε να την αφησεις κι εκεινη ανετη να σου μιλησει κλπ
Ειναι πολυ απλες οι ανθρωπινες σχεσεις εμεις τις κανουμε πολυσυνθετες ειτε γιατι κλεινομαστε στον εαυτο μας ειτε γιατι για να μιλησουμε σε καποιον πρεπει να γραψουμε απο πριν δεκα αποτυχημενα σεναρια τι μπορει να παει λαθος.Να εισαι ειλικρινης και οπως σου βγαινει εκεινη τη στιγμη και θα μιλησεις μαζι της και θα μαθεις αν ειναι ελευθερη πρωτον και επειτα αν ενδιαφερεται και θελει να βγει μαζι σου. Μην χανεις τη θεληση σου οτι και να γινει και οποια και να ειναι η εξελιξη της ολης ιστοριας.Συμβουλη να εχεις ως μοτιβο που λεμε τη σκεψη του νικητη οτι και να γινει εγω εδω ειμαι δυνατος συνεχιζω παρακατω,αλιμονο δεν μπορουμε να αλυσοδεσουμε ανθρωπους να καθισουν με το ζορι μαζι μας επειδη τους γουσταρουμε.Κι αν δεν ευοδωσει πας παρακατω σε αλλες συναρπαστικες ιστοριες που θα εχεις να μας διηγηθεις. . .
13.10.2024 | 22:34
Η καινούρια υπάλληλος
Στην δημοτική βιβλιοθήκη που πηγαίνω μία φορά στις 2 βδομάδες για να πάρω κάποιο βιβλίο να διαβάσω, ήρθε μία νέα κοπέλα για υπάλληλος. Εγώ είμαι στα 30 και αυτή κάπου στα 26-28 την κόβω. Από την πρώτη στιγμή που την είδα ένιωσα μέσα μου αυτό το κάτι, το σπάνιο κάτι που ελάχιστες φορές το έχω νιώσει μέχρι τώρα. Δηλαδή να φανταστείτε πως αν και είχα κάθε αφορμή να της μιλήσω για τα βιβλία που ήταν να επιστρέψω, εγώ ντράπηκα, ένιωθα πολύ περίεργα. Τελικά της τα άφησα πάνω στο γραφείο, τα σκάναρε και με ρώτησε ευγενικά με την πιο τρυφερή φωνή που έχω ακούσει ποτέ, αν θα δανειζόμουν και άλλα. Εγώ εκεί τραύλισα πως ναι, ήθελα να δανειστώ άλλα, και μου έριξε ένα χαμόγελο, ή έστω εγώ ένιωσα την υπόνοια ενός χαμόγελου, που με έκανε να νιώσω σαν η καρδιά μου να ήταν ένα μικρό παιδί που χαρούμενο χοροπηδούσε πάνω σε ένα τραμπολίνο με την ελπίδα να αγγίξει τα σύννεφα, τόσο όμορφα. Πήρα 2-3 βιβλία (τα πρώτα τυχαία που βρήκα) και της τα έδωσα να τα σκανάρει. Καθώς έπεσε το μάτι της στο τελευταίο, γούρλωσε τα μάτια και αναστέναξε σαν να θυμήθηκε μία γλυκόπικρη ανάμνηση και να την έπιασε νοσταλγία, και είπε ενώ είχε τη ματιά της κολλημένη στο βιβλίο (ένα του Ισίδωρου Ζουργού) πως ελπίζει να μου αρέσει όπως της άρεσε και εκείνης όταν το πρωτοδιάβασε. Την ευχαρίστησα και την χαιρέτησα, η χειρότερη στιγμή της ημέρας καθώς δεν θα την κοιτούσα άλλο. Στη διαδρομή σκεφτόμουν τι να της πω την επόμενη φορά που θα επισκεπτώ την βιβλιοθήκη, εννοείται θα της έλεγα τις εντυπώσεις μου από το βιβλίο (ήδη έφτασα στην 231η σελίδα μέσα σε 3 μέρες) αλλά δεν θέλω να την κάνω να νιώσει σαν να είμαι πολύ διαχυτικός ή επίμονος απέναντι της, θέλω να είναι αμοιβαία η συζήτηση/επικοινωνία μας και όχι απλά να "πρέπει" να μου μιλήσει με τυπικότητα λόγω της φύσης δουλειάς της επειδή ακόμα και αν γίνω ενοχλητικός, αυτή δεν μπορεί απλά να σηκωθεί και να φύγει, οπότε είναι πολύ ευαίσθητη η ισορροπία. Επίσης, θέλω να την βλέπω συχνά, όσο πιο συχνά γίνεται αλλά δε ξέρω πως θα το καταφέρω αυτό, ακόμα και διηγήματα να δανείζομαι από την βιβλιοθήκη, σίγουρα θα πηγαίνω μετά από μερικές μέρες και νιώθω πως θα χάνεται η ροή της συζήτησης σε αυτό το διάστημα, πως δε θα υπάρξει πρόοδος και μετά από μήνες αν συζητάμε μόνο γενικά και αόριστα για τα βιβλία, δηλαδή ξέρω πως αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής μας, αυτό που μας ενώνει, αλλά αν θέλω να πάει παρακάτω και να γνωρίσω την ίδια (τον άνθρωπο και όχι απλά την υπάλληλο) θα πρέπει κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα να πω κάτι που να λειτουργήσει σαν συνδετικός κρίκος μεταξύ τα βιβλία και αυτή αλλά να εστιάσω μόνο σε αυτήν ώστε μετά να προχωρήσει σε προσωπικό επίπεδο και να το πιάσουμε από εκεί. Δεν θέλω όμως να περάσω την εικόνα ούτε του απελπισμένου ούτε του πέφτουλα, είμαι απόλυτα σίγουρος πως πολλοί την πέφτουν στις υπαλλήλους στις βιβλιοθήκες, δεν θέλω να με δει σαν ένα κλισέ αλλά ως κάποιον που εκδηλώνει το γνήσιο ενδιαφέρον για αυτήν. Πραγματικά, ανυπομονώ να την δω, ανυπομονώ να της πω "Καλησπέρα" και να της δώσω τα βιβλία με την κρυφή ελπίδα πως ίσως με ρωτήσει "πως σου φάνηκαν;" και να της μιλήσω για αυτά, να με ρωτήσει μετά κάτι σχετικό σε όσα είπα και να συνεχίσουμε να μιλάμε, να μιλάμε και να χαμογελάμε και ο χρόνος να σταματάει χωρίς να υπάρχει ούτε πριν, ούτε μετά, μόνο τώρα...
4
