ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίσαμε πριν 4 μήνες μετά από 1μισι χρόνο σχέσης λόγω διαφοράς ηλικίας. Εγώ 24 αυτός 38. Είναι σε ηλικία που πρέπει να κάνει κάτι σοβαρό είτε αυτό είναι γάμος είτε παιδί κι εγώ δεν είμαι σε καμία περίπτωση σε τέτοια φάση ούτε τώρα ούτε στα επόμενα 3-4 χρόνια. Μου είναι πολύ δύσκολο, τον θέλω και τον αγαπάω ακόμα και δεν έχουμε κόψει την επικοινωνία αν και θα πρεπε γιατί κι εκείνου του είναι δύσκολο οπότε μια στο τόσο μιλάμε. Τουλάχιστον εδώ και 2 μήνες δεν έχουμε βρεθεί από κοντά, κάτι που μάλλον βοηθάει λίγο. Ξέρω πως η ιστορία μας δεν πήγαινε πουθενά, το ήξερα από την αρχή πως κάποια στιγμή θα αναγκαζόμασταν να χωρίσουμε, όμως τώρα δεν μπορώ να το δω με τη λογική το θέμα και αισθάνομαι ένα κενό.. Μου λείπει και πονάω πολύ στην ιδέα του ότι μπορεί να ψάχνει για κάτι άλλο. Κι αν δεν το κάνει τώρα θα το κάνει σύντομα, γι αυτό δε χωρίσαμε? Με τρελαίνει όμως!!! Έχω πει ότι θα το ξεπεράσω, δε θα του μιλάω, αλλά όποτε μου στέλνει απαντάω, έχω στείλει κι εγώ κάποιες φορές(πολύ λιγότερες), μπαίνω ακόμα συχνά στο προφίλ του στο fb κι ας μου μπαίνουν στο μυαλό κακές ιδέες κι αμφιβολίες για τα πάντα.. Πρόσφατα τον ρώτησα ποιός ο λόγος να βασανιζόμαστε αλλά μου είπε πως το ξέρουμε και οι δύο πως δεν πάει πουθενά λόγω διαφοράς φάσης, επομένως το σενάριο να τα ξαναβρούμε δεν παίζει. Γιατί αυτό που λέει το μυαλό να διαφέρει τόσο πολύ απ αυτό που θέλει η καρδιά??? Και πως ξεπερνιέται αυτό όταν δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ με κανέναν άλλον παρόλο που έχουν εμφανιστεί κάποιες περιπτώσεις? Δε θέλω κανέναν άλλον, μόνο αυτόν...Κ.24