Απ´αυτα που γράφεις Θα σταθώ στα εξής: 1)αυτη σε κυνήγησε, εσυ μάλλον παραδοθηκες; Απλα αφεθηκες; Κατι τέτοιο τέλος πάντων. -Μήπως απλα κουράστηκε η κοπέλα κ σκέφτηκε να κοιτάξει τη ζωή της; 2) ποτε δν την ερωτευτηκες λες. Τίμια παραδοχή μεν, αλλα δν θα θελα, ειδικά σ αυτη την ηλικία, να μαι με κάποιον που δν ειναι ερωτευμένος μαζι μου. Η αγάπη κ ειδικά απο απόσταση ειναι δύσκολο πράγμα. Θέλει θυσίες κ οσο πιο μικρός εισαι, τοσο πιο εύκολο ειναι να πιστεύεις πως μπορείς να βρεις κατι καλυτερο στον επόμενο σταθμό. Άσχημο μεν, αληθινό δε. 3) λες δν σου ειπε για το ερασμους κ τωρα που εχει φύγει νιώθεις πως χάνεστε. Ευχαριστώ πολυ! Αρχικά τι σε κάνει να νομίζεις πως έπρεπε να σε ρωτήσει. Δν ειναι κοινή απόφαση, λυπάμαι. Αν δν εκμεταλλευόταν την ευκαιρία τωρα που μπορούσε, ποτε; Καλώς ή κακώς είστε σε άλλη φαση ζωής, ακόμη τουλάχιστον. Θα συμφωνήσω στο οτι θα έπρεπε να στο χει φέρει πιο μαλακά. 4) μου θυμίζεις απ τα λεγόμενα σου -δν εχω καμία πρόθεση να σε προσβάλλω- τον τύπο ανθρώπου "γραμματόσημο" στη λιγο λαιτ εκδοχή του, κολλάς περισσότερο τωρα που νιώθεις πως τη χάνεις. Σε αυτο νομίζω πως το ένστικτο σου σου λεει την αλήθεια.Καθενας απο μας εχει το δικαίωμα να ειναι πιο ανοιχτός ή κλειστός με τα συναισθήματα του κ το πως τα εκφράζει. Απ την άλλη πλευρά ομως, και οι δεκτές των όποιων συναισθημάτων κ των συμπεριφορών μας εχουν το δικαίωμα να αντιδρούν οπως νομίζουν πως τους αξίζει/ οπως αντέχουν απέναντι μας. Το γεγονός πως σε κάποιους μπορει να πάρει καιρό ν ανοιχτούν, δν σημαίνει ομως πως οι αλλοι θα ναι πάντα εκει να περιμένουν. Κύκλος ειναι.
12.2.2016 | 21:50
Η μελωδίας της παρακμής
Βρήκα τυχαία τη σελίδα στο google ενώ έψαχνα κείμενα περί timing. Πήρα την απόφαση να γράψω για πράγματα που μου γαμάνε το μυαλό και απλά ντρέπομαι ή φοβάμαι, ή οποιοδήποτε άλλο ρήμα μπορεί να κολλήσει στην περίπτωση μου, να εκφράσω σε κοντινούς ανθρώπους. Αρχικά να πω ότι δεν πρόκειται για κάποια ''πικάντικη'' αμαρτία οπότε αν ψάχνεις για πίπες και ιστορίες με γαμήσια ας μην κάνει τον κόπο να διαβάσεις παρακάτω. Είμαι σε σχέση με μια κοπέλα που ΑΓΑΠΑΩ και ΣΕΒΟΜΑΙ εδώ και 2 σχεδόν χρόνια. Ενώ αρχίσαμε σαν φίλοι με κοινή παρέα, χωρίς να υπάρχει ερωτικό βλέμμα, από μεριάς μου τουλάχιστον, καταλήξαμε μαζί μετά από 2 μήνες έντονης παρέας. Έχοντας κάνει παρέα μαζί μου λοιπόν, ήξερε ότι ήμουν ένας άνθρωπος κοινωνικός, αστείος, νευρικός και πολύ μα πολύ πειραχτήρι. Επίσης ήξερε πως αντιμετώπιζα τις γυναίκες και το τι ζητούσα από αυτές, μην έχοντας πραγματοποιήσει ποτέ μου κάποια μακροχρόνια σχέση. Ξεκινήσαμε μαζί, εγώ όχι τόσο δυνατά αλλά εκείνη φωτιά.. Πιστεύω πραγματικά ότι εκείνη είναι η αιτία που την αγάπησα. Η επιμονή της μαζί μου, και η υπομονή της φυσικά. Είχα πει σε ένα φίλο κάποτε, και αυτή τη στιγμή που το θυμάμαι ανατριχιάζω, ότι για να με ''ρίξει'' μια γυναίκα χρειάζεται πονηριά. Βρήκα και γώ το ''δάσκαλό'' μου. Δεν την ερωτεύτηκα ποτέ, δεν ήρθα σε αυτό το σημείο, αλλά την αγάπησα δυνατά και άρχισα να σκέφτομαι και να πράττω διαφορετικά σαν άνθρωπος, άρχισε να σπάει το κέλυφός μου και να βγαίνει μια φοβισμένη πεταλουδίτσα από μέσα. Γελάω με την παρομοίωση που χρησιμοποιώ αλλά είναι έτσι ακριβώς. Όποιος αγαπάει νιώθει ανασφαλής. Νιώθει μόνος. Ο άνθρωπος χρειάζεται να ακούει πράγματα (και να τα βλέπει με πράξεις φυσικά). Μετά από παροτρύνσεις καλών φίλων άρχισα να μιλάω στη σχέση μου και αυτό την βελτίωσε. Έλεγα πράγματα που νιώθω, που σκέφτομαι, που φοβάμαι, που θέλω, στην κοπέλα μου και αυτή το ίδιο. Ποτέ δεν ήταν ιδανικές ή εύκολες οι συνθήκες σε αυτή τη σχέση. Είναι μια σχέση από απόσταση. Μικρή απόσταση, μη φρικάρεις, σχεδόν μια ώρα τα σπίτια μας αλλά την έβλεπα στην χειρότερη 2 φορές την εβδομάδα. Εκείνη φοιτήτρια ακόμα, στο τελευταίο έτος της σχολής της πια, εγώ νέος στην αγορά εργασίας με μια σταθερή δουλειά. Κανείς μας δυστυχώς δεν είναι αυτόνομος (μας φιλοξενούν ακόμα οι γονείς μας μέχρι να σταθούμε καλύτερα στα πόδια μας). Οπότε όταν λέω ότι οι συνθήκες της σχέσης μας είναι δύσκολες αρχίζεις να καταλαβαίνεις.Όσο περνούσε ο καιρός δενόμουν όλο και περισσότερο, ας μου δοθεί το ελαφρυντικό ότι είναι η πρώτη μου ουσιαστικά σχέση,και έκανα στο μυαλό μου σχέδια για συγκατοίκηση και διάφορα τέτοια μπας και γίνουν πιο εύκολες οι συνθήκες σε αυτή τη σχέση. Τότε ήταν που έφαγα το μεγάλο χαστούκι, και δεν μιλώ για το άκυρο στα όνειρά μου περί κοινού βίου αλλά για την ανακοίνωση της ότι πάει erasmus. Γενικά είχα καταλάβει ότι παίρνει αποφάσεις χωρίς κανένα συναισθηματισμό γιατί έτσι έχει μάθει αλλά με πείραξε. Με πείραξε το γεγονός ότι δεν το συζητήσαμε αλλά έπραξε μόνη της για ένα θέμα που αφορά και τους δύο και φυσικά με πείραξε το γεγονός ότι από τη στιγμή που έφυγε νιώθω ότι σταδιακά χανόμαστε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα θα φέρω την κουβέντα που κάναμε πριν από 5 ημέρες από το φατσοβιβλιο με θέμα το πότε ενδεχομένως θα μπορούσα να την επισκεφτώ εκεί!? ΔΕΝ ζήτησα ακριβή ημερομηνία απλά ήθελα να ξέρω περίπου το πότε για να μπορώ να οργανωθώ στη δουλειά μου. Το μόνο που πήρα σαν απάντηση είναι ότι την πιέζω και διάφορα τέτοια. Έκτοτε μιλήσαμε σήμερα. ΣΗΜΕΡΑ καλέ μου φίλε. Θέλω λοιπόν να γράψω, και συγνώμη αν κουράστηκες με όλα αυτά που έγραψα, ότι νιώθω ένα μεγάλο κενό μέσα μου που ότι και αν κάνω δεν γεμίζει, νιώθω μπερδεμένος και έχω πολλά νεύρα με τους γύρω μου χωρίς να φταίει κανείς. Έγραψα χθες σε ένα φίλο 'γιατί έχω τόσο χειμώνα μέσα μου?' και η απάντηση που πήρα με στοιχειώνει.. 'το θέμα είναι γιατί το καταλαβαίνεις τώρα?' Νιώθω ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν και οποιαδήποτε συζήτηση έχω προσπαθήσει να κάνω με τη γυναίκα που αγαπάω περί αυτού έχει πέσει στο κενό. Ακόμα και όταν μιλάμε, είναι σαν να μην μιλάμε. Ίσως είμαι παρανοϊκός, ίσως είμαι υπερβολικός ή άδικος αλλά σου γράφω και ακόμα με πειράζει. Δεν είμαι μηδενιστής και δεν θα πω σαχλαμάρες του τύπου ''όλα τελειώσαν'' ή ''όλες έτσι είναι'' κλπ. Το μόνο που θα ήθελα ήταν να την πάρω μια αγκαλιά και να διαπιστώσω αν όντως κάτι έχει αλλάξει. Ευχαριστώ για το χρόνο σου.
1
