ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από μικρή ήμουν παιδί ενοχικό, ή για να ακριβολογώ σήκωνα μάλλον πάνω μου τις τύψεις, τα λάθη και τα απωθημένα των άλλων. Απωθημένα μιας ζωής, που η μητέρα μου δεν έζησε, γιατί με απέκτησε μικρή, την οργή της γιαγιάς μου για την κακή τύχη της θυγατέρας της, ''που τα λεγε αυτη'', τα στερεότυπα του παππού μου και την αδιαφορία του πατέρα μου, που με το έτσι θέλω αποφάσισε να κάνει το βήμα, που τόσο φοβόταν ''η μαμά μου'' και να ζήσει την ζωή του, μα γι αυτή του την απόφαση δικάζεται ως σήμερα από τους αλάνθαστους, από αυτούς, που αν τους ρωτήσεις το μόνο λάθος στην ζωή τους ήταν να τους πέσει λίγο παραπάνω αλάτι στο φαγητό και αυτό το αναφέρουν με δισταγμό αμφισβήτησης. Ποιός έκανε το λάθος ακόμα δεν έχω καταλήξει και ας οι μάρτυρες κατέδειξαν τους ενόχους και αν οι δικαστές παρέδωσαν τις καταληκτικές τους αποφάσεις, πώς να είσαι σίγουρος για την αλήθεια, όταν ο θύτης γίνεται θύμα και το θύμα θύτης σε μία ιστορία δίχως τέλος. Το προϊόν μιας δικαστικής διαμάχης, λοιπόν ''είμαι'' , ''το λάθος'' . Σαν μου απευθύνουν τον λόγο η ψυχή μου ευφραίνεται και ας είναι για να παραπονεθούν, εξάλλου έχω μάθει καλά το ρόλο μου, και είναι ρόλος αξιόλογος απ' αυτούς, που σε κάνουν να νιώθεις σημαντικός, όπως το πρώτο ποιήμα στο σχολείο, το πρώτο φιλί, η μέρα της αποφοίτησης. Ίσως να αγνοούν, πως επιβιώνω σε κακής κατάστασης οίκημα κρύο και αφιλόξενο για τους γύρω, ζεστό και ασφαλές για μένα, ίσως να μην θυμούνται αν και τι σπουδάζω, ίσως να μην ρωτούν, πως είναι η ζωή μου, άν έχω φοβίες και αν οι άνθρωποι μου φέρονται καλά, ίσως να μην έχουν σημασία αυτά, άλλωστε τον ρόλο μου τον ξέρω πλέον καλά..