ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

«ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε"Τα τρία τελευταία χρόνια μετά απο πολύχρονη συναισθηματική, σωματική και πνευματική εξάντληση προσπαθώ να κάνω μια ενδοσκόπηση, αυτο που λέμε αυτογνωσία, κυρίως μόνος και τελευταιο διάστημα  και με βοήθεια λίγων φίλων.Ολα αυτά προκειμένου να κατανοήσω το τύπο της προσωπικότητας μου, τις συμπεριφορές και την αλληλοεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους.Είχα κουράστει να αναζητώ ανεπίτυχως υγιείς και δημιουργικούς τρόπους προσαρμογής στο εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον, όμως όσο και εάν προσπαθούσα στο τέλος δεν λειτουργούσαν ιδιαίτερα προσαρμοστικά.  Έτσι κατέληγα συχνά να είμαι θυμωμένος , θλιμένος και απαισιόδοξος.Η παραπάνω κατάσταση ήταν το αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης αλληλεπίδρασης διάφορων, παραγόντων:α) της ιδιοσυγκρασίας μου ως ατόμου ( φοβικός, αγχώδης, εσωστρεφής)β) της φύσης των αρνητικών ψυχοπιεστικών παραγόντων που με επηρέασαν ως άτομο στη διάρκεια της πρώιμης παιδικής μου ηλικίας. ( οικονομική ανέχεια, συνεχείς μετακομίσεις, ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, κοινωνική απόρριψη)γ) των συμπεριφορών που λειτούργησαν ως πρότυπα και διδάχτηκα από τους γονείς και άλλα συγγενικά πρόσωπα. ( μάνα υποχωριτικότητα- παθητικότητα) πατέρας ( θυμός και απόσυρση)Και τέλος των συνεπειών που βίωσα ως άτομο μετά την επιστράτευση συγκεκριμένων συμπεριφορών. ( σχολική περιφρόνιση, κοινωνική υποτίμηση, μειονεξία)Τα βιώματα με έκαναν να είμαι σε διαρκώς σε ετοιμότητα να υπερασπίστω τον εαυτό μου από κάποια πραγματική η φανταστική απειλή.Ημουν αυτό που λέμε ένα άτομο με αμυντική συμπεριφορά που συνεχώς προσπαθούσα  να επιτύχω: Την αποφυγή ή τη διαχείριση κάποιου ισχυρού και απειλητικού συναισθήματος, συνήθως του άγχους και του φόβου , ενίοτε όμως και της υπερβολικής θλίψης αλλά παράλληλα να διατήρησω την αυτοεκτίμηση μου, την οποία με το παραμικρό έχανα.Είχα ζητήματα με το θέμα της προσκόλλησης και του αποχωρισμού στις σχέσεις μου, με κυριότερο θέμα την οριοθέτηση συναισθηματική και ουσιαστική.Προσπαθούσα να αποφύγω τα δυσάρεστα συναισθήματα που μου προκαλούσαν η ματαιώση και απόρριψη . Την οποία συχνά εκδραμάτιζαΕάν εξαιτίας, ενός αποχωρισμού ή μιας απόρριψης έχανα κάποιο άτομο με το οποίο είχα δεθεί, δεν αισθανόμουν μόνο ότι το περιβάλλον είναι φτωχότερο, λόγω της απουσίας του από τη ζωή μου, αλλά και ότι ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει πεθάνει.Έπεφτα σε παρατεταμένη θλίψη,  τότε συχνά ανεπτύσσα την έμμονη ιδέα να ανακαλύψω το λάθος  που έκανα στον χαρακτήρα η την εμφάνιση  μου και εσπρώξα τον άλλο μακριά.Μετά την απώλεια εξακολουθούσα για πολύ καιρό  να αισθάνομαι συρρικνωμένος, ανάξιος.  Το πρόβλημα μου ήταν η διατήρηση μιας ισχυρής, σταθερής και θετικής αίσθησης του εαυτού και η αντιμετώπιση της πραγματικότητας.Δυστήχως το πρώτο μου κοινωνικό περιβάλλον μου το διδαξάν λανθασμένα, άναρχα και αναποτελεσματικάΑποτέλεσμα να ριχθώ στην ωκέανο της ζωής με αυτοσχέδια βάρκα ναυαγού απο ερημονήσι.Οι αντιδράσεις μου στο στρές και την συναισθηματική πίεση  πολλές φορές  χαρακτηρίζονταν ανώριμες ή πρωτόγονες.Περνούσα απότομα απο τον ενθουσιασμό και το πλησίασμα στην απόσυρση και την άρνηση, απο την εξιδανίκευση στην  υποτίμηση.Όταν ένιωθα υπερβολική διέγερση ή υπερβολικό στρες, συνήθως καταφεύγα στην απόσυρση ( ποτό, ύπνο, φυγή ) αποκλείοντας άλλους τρόπους αντίδρασης στο άγχος.Το προφανές μειονέκτημα της απόσυρσης είναι ότι απομακρύνομουν από την ενεργητική συμμετοχή του στην επίλυση των διαπροσωπικών του προβλημάτων.  Λιμνάζουν μαζί μ΄ εμένα.Προσπαθούσα να μην έχω  συνειδητή πρόσβαση σε μια ιδέα ή σε ένα συναίσθημα ή σε μια αντίληψη, και τούτο εξαιτίας της δύναμής και επιρροής του συνήθως μου προκαλούσε αναστάτωση. Το ξεχνούσα .  συνήθως το γεγονός ότι σύντομα θα ξαναζήσω ένταση και σύγκρουση μέσα στο σπίτι, ότι να ξεσπάσει η βία και ένταση ήταν θέμα χρόνου.  Πίστευα ότι κάποια « μαγική δύναμη θα το απέτρεπε)Όμως το πρόβλημα κάποια στιγμή εμφανιζόνταν και τότε έπρεπε να αντιμετωπίσω τα συναισθήματα που μου προκαλούσε, την αναστάτωση αλλά δεν μπορούσα.Μια άλλη από τις στρατηγικές που χρησιμοποιούσα πιο συχνά για την αντιμετώπιση των αγχογόνων και άλλων οδυνηρών καταστάσεων, αποκόπτα  το συναισθηματικό νόημα ένος περιστατικού και προσπαθούσα με ξύλινο λόγο και την λογική να περιέγραψω κακοποιήση, παραμέληση  που είχα υποστεί.Μάλιστα καμάρωνα με την  ικανότητα μου να μπορώ να σκέπτομαι λογικά σε μια συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση που αφορούσε την οικογένεια μου και αργότερα σαν ενήλικους τους άλλους.Επίσης, ενώ δύσκολα εξέφραζα συναισθήματά μου , αλλά ήμουν ιδιαίτερα ικανός να αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα των άλλων.Είχα μάλλον ενσυναίσθηση,  και την ικανότητά να προβάλω την εμπειρία μου,  προκειμένου να κατανοήσω τον άλλο. Βλέπεις απο λύπες τις γνώριζα κάλα, τις χαρές απο την άλλη τις φανταζόμουν.Δεν αργούσε η εποχή που με κούραζε όλη αυτή η παθητική κατάσταση γιατί αισθανόμουν ότι οι άλλοι ήθελαν να είμαι καθρέπτης για αυτούς ενώ οι ίδιοι ήταν τσιμεντένιος τοίχος.  Συνήθως μετά απο μισή ώρα μονόλογο προβλημάτων, παραπόνων κατέληγαν στο ερώτημα εσύ όλα καλά?Εσωτερικευα υπερβολικά όλα τα είδη των συναισθημάτων και των συμπεριφορών των σημαντικών ανθρώπων της ζωής μου. Με αποτέλεσμα να μου πέφτουν βαριά αλλά να τα καταπίνω αμάσητα.Έδίνα έμφαση στη μάθηση μέσα από ένα «πάθημα» λέγοντας στον εαυτό μας : «Τουλάχιστον μάθαμε κάτι από αυτό».Η ακόμη ότι είχα το καθήκον να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη πορεία.Λές και με την αφοσίωση και την προσφορά  στους άλλους αντιστάθμιζα σε μεγάλο βαθμό τις  τύψεις για τις αμαρτίες, τα λάθη και τις αποτυχίες που είχα διαπράξει στο παρελθόν, ασχέτως εάν όλα αυτά ήταν πραγματικά, υπερμεγεθυσμένα ή είχαν διαπραχθεί μόνο στη σκέψη μου.Προτιμούσα να πιστευω ότι το πρόβλημα στην οικογένεια , δουλεία, σχέσεις είχε δημιουργηθεί από δικό μου φταίξιμο και όχι εξαιτίας κάποιου άλλου ατόμου.Απο πολύ μικρό παιδί είχα επιλέξει να φαίνομαι το καλύτερο παιδί  για να κερδίσω την αγάπη και στοργή των γονιών μου, αυτό ίσως να γινόνταν όταν έφευγε  ο πατέρας ύστερα απο σύγκρουση  ή για να μην   χάσουμε την μάνα όταν απειλούνταν η οικογένεια με το χωρισμό των γονιών μου.Ούτε η μάνα αλλα και ο πατέρας δεν άντεχαν την κριτική και  τα παράπονα για τα παραμέληση και την φτώχεια, βλέπεις τους λυπόμουν μετά τους καυγάδες και τότε έστρεφα την οργη μου προς τον εαυτό μου. Κλείδωνα μέσα μου το θυμό μου.Όσο παιρνούσαν τα χρόνια το σεξ, το αστείο, αυθόρμητη έκφραση και άλλες ευχάριστες μορφές της ζωής απουσίαζαν απο την καθημερινότητα μου.Ένας άλλος τρόπος τον οποίο χρησιμοποιούσα όταν συναντούσα πολύ δυσάρεστες καταστάσεις ήταν  το να αρνούμαι να δεχθώ ότι αυτές όντως μου συμβαίνουν.Αναζητούσα μια αιτιολόγηση για τις άδικες συμπεριφορές απεναντί μου  και ιδιαίτερα προσπαθούσα να εκλογικεύσω συμπεριφορές και καταστάσεις.Ολα αυτά για να μπορώ να εξακολουθήσω να έχω την υποστήριξη η ενθάρρυνση των ανθρώπων που ίσως λανθασμένα πίστευα ότι χρειαζόμουν για να υπάρξω.Άλλες φορές είχα την αυταπάτη ότι διαθέτω την κάποια ικανότητα να επηρεάζω τις καταστάσεις προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να  αποφύγω το άγχος και να διατηρήσω την αυτοεκτίμησή μου, αλλά όταν έρχομουν αντιμέτωπος με το δυσάρεστο γεγονός και την ματαίωση έπεφτα στο πάτωμα.Τώρα καταλαβαίνω ότι απέδιδα ιδιαίτερη αξία και δύναμη σε άτομα από τα οποία εξαρτιόμουν συναισθηματικά, ελπίζοντας να απαλλαγώ από  ντροπή, φόβο και μοναξιά που συχνά- πυκνά βίωνα.Ένα  παράδειγμα ήταν η  τάση να «γαντζώνομαι» σε αυτό που μου φαινόνταν  οικείο, και αρνούμαι να επιχειρήσω την επίτευξη ενός νέου επιπέδου ικανότητας και γνώση. Να δοκιμαστώ σε κάτι νέο, να ρισκάρω.  Την συμπεριφορά την χρησιμοποιούσα παντού σε δουλεία, σχέσεις κλπ.Ήταν μάλλον η ανάγκη μου για περισσότερη ζεστασιά και φροντίδα και αναζητούσα την στήριξη ή επιβεβαίωσηΕίχα μανιώδη  ανάγκη για σταθερή επιβεβαίωση της ελκυστικότητας , της ισχύος, της φήμης και της σημασίας που είχα για τα προσωπα αυτά και όλες οι  προσπάθειές για απόκτηση αυτοεκτίμησης κατέληγαν σε αδιέξοδο.Όσο περισσότερο εξιδανικεύα ένα άτομο, άλλο τόσο πιο ραγδαία και έντονη ήταν υποτίμηση αργότερα.Τέτοιες αναλογίες ανάμεσα στο μίσος και στην οργή που στρέφονταν ενάντια σε όσους μου φαίνονταν η και μου υπόσχονται πολλά και στη συνέχεια απέτυχαν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες.Τελικά έστω και αργά κατάλαβα ότι η «μαθησιακή εμπειρία» η οποία αποκόμισα στα παιδικά χρόνια από την απογοήτευση, ματαίωση, ντρόπη που βίωσα δεν ενδυνάμωσε και χαλύβδωσε τον χαρακτήρα μου  , όπως νόμιζα,  αντίθετα  με διδαξάν άστοχους, αναποτελεσματικούς  και παιδιάστικους τρόπους αντιμετώπισης της ζωής και αποτελούσαν λυπάμαι που το ομολογώ τον ακρογωνιαίο λίθο μου. χαρακτήραΘέλω, δεν ξέρω εάν αντέχω όμως την αναθεώρηση των προβληματικών αντιδράσεων και συμπεριφορών που έγιναν αυτόματα, και που την περίοδο κατά την οποία δημιουργήθηκαν έλυσαν ένα ζωτικό μου πρόβλημα, ( να αντέξω το δύσκολο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον) αλλά που όταν εμφανίζονται στο παρόν προκαλούν συγκρούσεις και ένταση μέσα μου και με τους γύρω μου.Καταλαβαίνω ότι τα παιδικά τμήματα ( στερημένα, παραμελημένα, εξαρτητικά) του χαρακτήρα  μου παραμένουν ζωντανά καθ'όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής μου . Δεν ξέρω εάν έχω την επιλογή να απαλλαγώ από αυτά. Το μόνο που ζητάω είναι να τα χειρίζομαι με καλύτερους τρόπους, πιο ώριμους.  Θέλω να ανακουφίσω τον πόνο μου  και να ενισχύσω την θέληση μου.Δεν ξέρω εάν μπορώ.