ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την τελευταία φορά που σε είδα ήσουν πιο όμορφος από ποτέ. Με πήρανε τηλέφωνο ξημερώματα. Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο ήξερα. Κι όμως, ευχόμουν να μην ήτανε αυτό που ήδη ήξερα. Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο, Παρασκευή βράδυ-ξημερώματα Σαββάτου γαρ- ο κόσμος έτρωγε τα βρώμικα που ακολουθούν μια νύχτα άφθονου αλκοόλ και χασκογελούσε, ενώ εγώ βάδιζα με γοργό βήμα και έκλαιγα. Με κοίταζαν περίεργα- θα νόμιζαν ότι τραβάω καμιά ερωτική απογοήτευση. Που να ήξεραν... Όσο οδηγούσα από το σπίτι προς το νοσοκομείο ένιωσα σαν να περνούσε όλη μου η ζωή από μπροστά μου. Και μετά σε είδα ήρεμο και γαλήνιο. Σε φίλησα στο μέτωπο. Ήταν ακόμη ζεστό. Σίγουρα είναι καλύτερα εκεί που είσαι τώρα, δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτό, όμως δεν παύεις να μου λείπεις. Κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου την τελευταία φορά που σε είδα πλημμυρίζω με δάκρυα. Πως θα συνηθίσω τώρα; Σε ποιον θα λέω όλα αυτά που έχω την ανάγκη να σου πω; Είναι σκέψεις εγωιστικές, γιατί εσύ είσαι καλύτερα, ενώ εμένα με απασχολεί το πως θα συνηθίσω εγώ. Απλώς ήθελα να σου εξομολογηθώ ότι μου λέιπεις...