ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από παιδί ήμουν πάντα εσωστρεφής άνθρωπος. Ήμουν πολύ κλειστή και δύσκολα έκανα φιλίες. Η ανάγκη μου πάντα ήταν να γίνω αποδεκτή από τους ανθρώπους γύρω μου είχα μεγάλη ανάγκη να δημιουργήσω παρέες και σχέσεις από μικρή κιόλας ηλικία . Δεν κατάφερα τίποτα όμως... Μεγάλωσα με ένα μεγάλο βάρος και τραύμα στην ψυχή με έναν πατέρα αλκοολικό , ψυχρό , και ποτέ δεν νοιάστηκε για εμένα και την μητέρα μου . Ζήλευα καλοπροαίρετα πάντα τα άλλα παιδιά στο σχολείο που ερχόταν και οι δύο γονείς τους είτε σε μια εκδήλωση , είτε στους βαθμούς , σε οτιδήποτε... Δέχτηκα πολύ bullying στο σχολείο και για τον πατέρα που είχα αλλά και γενικά γιατί ήμουν κλειστός άνθρωπος. Ποτέ όμως κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί ήμουν έτσι και τι κουβαλούσα μέσα μου . Σχόλια και πάλι σχόλια του κόσμου βαρέθηκα να ακούω συνεχώς να λένε ο πατέρας σου είναι αλκοολικός έχει πρόβλημα ! Ενώ εγώ η μητέρα μου ??? Που ήμαστε εμείς ? Όλοι λυπόταν τον πατέρα μου αλλά κανείς δεν θέλησε ποτέ πραγματικά να βοηθήσει ! Ως σήμερα στα 23 μου με στιγματίζει το παρελθόν του πατέρα μου ! Δεν έχω φίλες , φίλους παρά μονάχα 2 φίλους που τους γνώρισα μέσω Facebook και κάνουμε παρέα τα τελευταία 3 χρόνια . Οι συγγενείς μου λένε πως δεν αξίζω να πετύχω τίποτα στην ζωή μου και συγκεκριμένα ο θείος μου με αποκάλεσε κοπρόσκυλο που θα καταλήξω σαν τον πατέρα μου λόγω το ότι δεν σπούδασα κάτι και ψάχνω δουλειές σε προγράμματα αλλά δεν έμεινα μόνο εκεί κάνω οτιδήποτε δουλειά μου δοθεί και πωλήτρια σε μαγαζί πήγα , και σε βενζινάδικο, και τώρα δουλεύω και ο θείος μου το μόνο που λέει είναι ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ . Ακριβώς αυτά τα λόγια ακούω χωρίς να λέω κάτι δικό μου έχω δεχτεί τόσα και τόσα σχόλια και το στόμα μου δεν το άνοιξα να μιλήσω και να πω ΩΣ ΕΔΩ ΑΡΚΕΤΑ ! Μόνο την μητέρα μου έχω πλάι μου έχω πέσει πολλές φορές αλλά πάντα σηκώνομαι ! Δεν έχω δει ποτέ ψυχολόγο και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν θα με βοηθήσει κιόλας . Μιας και εμένα ο ψυχολόγος μου είναι ο φίλος μου που είναι τόσο υποστηρικτικός άνθρωπος . Ο φίλος μου , και η μητέρα μου με παρακινούν να βγαίνω να περνάω όμορφα μιας και κλείνομαι πολλές φορές στον εαυτό μου ... Άραγε θα περάσει όλο αυτό ? Η μία ζωή θα το κουβαλάω μέσα μου ? Δεν μπορώ να σας περιγράψω το πώς νιώθω και το πώς έζησα που έμενε η μητέρα μου νηστική για να με ταϊσει που έχει κάνει τα πάντα για εμένα ... Ώρες ώρες σκέφτομαι την μητέρα μου το ποσό κουράστηκε και πόνεσε , και πληγώθηκε από αυτή τη ζωή .