ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

31 Αυγούστου... πρέπει να θυμάμαι σωστά, τότε μιλήσαμε για πρώτη φορά και μετά από λίγες μέρες συναντηθήκαμε, εγώ και εσύ. Με χαιρέτησες φιλώντας με και το άρωμα σου, το άγγιγμα σου έβαλαν τις αισθήσεις μου σε πλήρη λειτουργία. Όλα αυτά τα είχα ξεχάσει, μέσα μου γινόταν μία πολιορκία και παρόλα αυτά κρατήθηκα όσο γινόταν. Πέρασαν μήνες για να σε ξαναδώ και όλο αυτό το διάστημα μόνο για σένα ζούσα. Μα ήταν δυνατόν; Και όμως, ότι άλλο συνέβαινε στη ζωή μου, εγώ ήμουν απλώς παρατηρητής. Τα πάντα μου γυρνούσαν γύρω από σένα. Ελάχιστη επικοινωνία, με το σταγονόμετρο οι κουβέντες μας, μέχρι την επόμενη φορά που θα τα λέγαμε από κοντά. Και στο μυαλό μου τα είχα όλα σκεφτεί, ταχτοποιήσει και απλά περίμενα. Ώρες, μέρες, εβδομάδες και μήνες που απλά περνούσαν πολύ αργά, βασανιστικά αργά. Έπλασα ένα πλάσμα το οποίο λάτρεψα και αγάπησα με όλο μου το είναι. Δυστυχώς η πραγματικότητα ήταν σκληρή. Δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι (όπως είπες και εσύ), πολλές διαφωνίες στην πορεία για πράγματα ανούσια, νεύρα από την πλευρά σου, πολύ κλάμα από την δική μου. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν με ρώτησες τίποτε για μένα, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκες ούτε στο ελάχιστο, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πρόκειται.Για τη Χριστίνα της ζωής μου, ήθελα να αγγίξω την καρδιά σου.