ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και κάμποσα χρόνια ήμουν καταθληπτικός. Πήρα αφορμή από εδώ http://www.lifo.gr/confessions/view/141762 για να σας πω και εγώ την ιστορία μου. Από μικρός ήμουν καλός και γελαστός με όλους. Έκανα παρέα με όλα τα παιδάκια χωρίς διακρίσεις και στερεότυπα. Χωρίς φυλετικές διακρίσεις, γιατί είχαμε πολλά αλβανάκια στο σχολείο που πήγαινα. Με όλους ήμουν καλός και μερικοί μου το αναγνωρίσανε. Τα χρόνια περάσανε και άρχισα να διαμορφώνω έναν κλειστό χαρακτήρα διαφορετικό από το εκείνο το παιδί του δημοτικού που δεν ήταν ποτέ μόνος. Κύρια αιτία σε αυτό μπορεί να είναι αλλαγή περιβάλλοντος στο σχολείο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο πατέρας μου με πήγε σε διαφορετικό γυμνάσιο από τα άλλα τα παιδιά. Τα χρόνια μου στο γυμνάσιο ήταν αρκετά μίζερα κάτι παραπάνω από μίζερα θα έλεγα. Δεν είχα καμία παρέα στο σχολείο. Λόγω των οπαδικών μου προτιμήσεων τα περισσότερα παιδιά της τάξης μου την λέγανε και μάλιστα άσχημα δεν καταλάβαινα το γιατί. Κλεινόμουν στο δωμάτιο μου και έκλαιγα με τις ώρες. Ήθελα να φύγω να εξαφανιστώ από όλους κι από όλα. Δεν ήθελα κανένα στην ζωή μου. Πολλές φορές μου πέρασε από το μυαλό να βάλω μερικά ρούχα σε έναν σάκο και να πάρω τον δρόμο μου αλλά δεν το τόλμησα. Ο αδερφός μου εκείνο το διάστημα (μιλάμε για 2008 - 09) πήγε στην Αγγλία να σπουδάσει. Τα χρόνια περάσανε και το 2012 ήρθε η ανατροπή στις ζωές όλων μας. Ο πατέρας μου είχε αρχική μορφή ALS και πεθαίνει τον Ιανουάριο του 2012. Κλείστηκα στον ευατό μου. Τον σκεφτόμουν τα βράδια και έκλεγα πολύ. Εκείνο διάστημα ήθελα να τα παρατήσω όλα και να πάω στον αδερφό μου στην Αγγλία. Του μίλησα και μου είπε να αφήσω τα χαζά και να στρωθώ στο διάβασμα γιατί έγραφα πανελλήνιες τον Μάιο του 12. Δεν διάβαζα και έπιασα πάτο. Οι δικοί μου με παρακίνησαν τα δώσω και την δεύτερη φορά αλλά και πάλι έπιασα πάτο. Μου τα χώσανε κυρίως ο αδερφός μου. Δεν τους μιλούσα εκείνο το καλοκαίρι (2013). Δεν με χωρούσε ο τόπος εδώ. Όλα μου φαινόταν ξένα. Οι άνθρωποι, η περιοχή που μεγάλωσα τα πάντα. Ήθελα να φύγω. Να εξαφανιστώ από όλους και από όλα. Ένα ταξίδι πίστευα τότε θα γιάτρευε τις πληγές μου. Δεν το έκανα ποτέ. Έμεινα εδώ στην μιζέρια της καθημερινότητας. Παράλληλα ξεκίνησα το κάπνισμα πότε πακέτα πότε στριφτά και ξανά ανάποδα. Κάποια στιγμή γνώρισα μια κοπέλα. Την ερωτεύτητα με όλη μου την ψυχή και εκείνη πιστεύω το ίδιο. Δεν πήγα να της μιλήσω. Ποτέ δεν το έκανα. Γιατί πίστευα πως θα βούλιαζε και αυτή μαζί με μένα και ήθελα μόνο το καλό της. Την άφησα να βρει το δρόμο της και το μετάνιωσα. Προσπάθησα μετά από καιρό να την βρω αλλά μάταια. Πρόσφατα έμαθα ότι είναι με ένα παιδί και ότι είναι ευτυχισμένη. Χάρηκα για εκείνη γιατί ζούσε την ζωή της μακριά από μένα. Τα χρόνια περνούσαν και η κατάσταση μου δεν άλλαζε. Γράφτηκα σε μια σχολή στην Θεσσαλονίκη. Δεν έκανα ούτε εκεί παρέες. Στα διαλείμματα έβγαινα έξω για τσιγάρο και καθόμουν μόνος μου. Άκουγα χιπ χοπ κυρίως active member, μαύρο λούκι, αγνωστο χειμωνα και με περνούσαν για τρελό. Στο σπίτι έμενα με την μεγαλύτερη κατά 5 χρόνια αδερφή μου και τον φίλο της. Κλεινόμουν στο δωμάτιο μου και άκουγα μουσική. Σπάνια έβγαινα από το δωμάτιο να καθίσω στο σαλόνι μαζί τους. Σχεδόν ποτέ. Η αδερφή μου ήξερε ότι δεν ήμουν καλά αλλά με αντιμετώπιζε σαν να ήμουν καλά. Στην σχολή μου δεν έβλεπα ενδιαφέρον. Παρότι η σχολή ήταν πολύ καλή και το πτυχίο που θα έπαιρνα θα ήταν κορυφή δεν διάβαζα. Η διάθεση μου άλλαζε στο λεπτό. Την μια ήμουν μια χαρά και την άλλη μπορεί να καθόμουν μόνος μου με ένα τσιγάρο στο χέρι να κοιτάω τον ουρανό. Από το Οκτώβριο του 15 ξεκίνησα να γυμνάζομαι. Πηγαίνω κολυμβητήριο. Και ηρεμώ τόσο πολύ Θεέ μου. Μου δίνει θάρρος και αυτοπεποίθηση. Πρώτη φορά στην ζωή μου. Το Μάιο του 15 είχα πάει σε βάφτιση και είδα μια κοπέλα. Μου άρεσε τόσο πολύ. Την σκέφτομαι τα βράδια και ηρεμεί η ψυχή μου. Την θέλω στην ζωή μου για να γιατρευτώ. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ήταν αυτή η κοπέλα στην ζωή μου. Να με αγαπάει και να την αγαπάω. Να την φροντίζω και να της λέω κάθε μέρα πόσο μα πόσο πολύ την αγαπάω. Μόνο μέσα από μια κανονική ζωή μπορώ πραγματικά να αλλάξω. Έχω αρχίσει να το πιστεύω. Δεν έχω βρει ακόμα τρόπο να την γνωρίσω αλλά κάτι θα βρω. Το γυμναστήριο το συνεχίζω μέχρι σήμερα και το κολυμβητήριο. Δεν το κάνω για να χτίσω κορμί. Ποτέ δεν σκέφτηκα με αυτήν την λογική. Μέσα από την γυμναστική αρχίζω πάλι να βρίσκω τον εαυτό μου. Νιώθω ότι θα τα καταφέρω. Τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Εύχομαι μονάχα να αντέξω για το δικό μου καλό. Αν δεν αντέξω.... αλίμονο μου. Συγνώμη αν σας κούρασα με το μεγάλο κείμενο.