Ίσως δεν είμαι καλή μαμά

Ξέρω ότι πολλοί θα με χαρακτηρισετε υπερβολική ή εγωίστρια. Πριν σου 5 χρόνια έφερα στον κόσμο ένα υπέροχο αγοράκι. Τον μικρούλη μου τον λατρεύω, συχνά όμως κάνω πολύ άσχημες σκέψεις. Ο λόγος είναι ότι ο γιος μου, δυστυχώς, έχει αδυναμία στον μπαμπά του και το δείχνει. Ξέρω ότι είναι συχνό το παιδί να έχει αδυναμία στον ένα γονιό, εμένα όμως με ενοχλεί αφάνταστα. Για την ακρίβεια νιώθω αδικημένη. Με τον ερχομό μου του άλλαξε όλη μου η ζωή, ομόρφυνε φυσικά, είχε ωστόσο και πολύ δύσκολες στιγμές, όπως η επιλόχειος κατάθλιψη, η οποία ήταν ότι πιο άσχημο έχω περάσει στη ζωή μου. Έχω κάνει πολλές θυσίες για αυτό το παιδί. Οι σπουδές μου και τα επαγγελματικά μου όνειρα πήγαν πίσω, ούτως ώστε να μπορώ να περνάω χρόνο μαζί του. Είδα συναδέλφους με λιγότερα προσόντα απθ εμένα να παίρνουν προαγωγή ενώ εγώ όχι, γιατί μπορούσαν να δουλέψουν περισσότερες ώρες και άρα μπορούσαν να ανταποκριθουν σε ένα πιο απαιτητικό πόστο, όπως χαρακτηριστικά είπε ο προϊστάμενος. Ο άνδρας μου από την άλλη δεν χρειάστηκε να κάνει καμία απολύτως θυσία. Η ζωή του έμεινε όπως πριν, η επαγγελματική του πορεία δεν επηρεάστηκε καθόλου. Και έρχεται η στιγμή που γίνεται ο μικρός 5 χρονών και η νονά του άνδρα μου είχε την φαεινή ιδέα να τον ρωτήσει ποιον αγαπά περισσότερο, τη μαμά ή τον μπαμπά. Ο μικρός απάντησε "τον μπαμπά" επιβεβαιωνοντας κάτι που είχα αρχίσει να παρατηρώ και μόνη μου. Ένα μαχαίρι στην καρδιά ήταν αυτή η απάντηση. Γιατί δεν εκτιμάει όλα όσα κάνω για αυτόν; Τι κάνω λάθος και δεν μου δείχνει τόση αδυναμία όση στον πατέρα του; Μάλλον δεν είμαι αρκετά καλή μητέρα, όμως πραγματικά κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Δεν είναι άδικο; Δεν με νοιάζει πως θα ακουστεί, αλήθεια, αλλά αν ήξερα ότι μητρότητα σημαίνει τόσες θυσίες, ασύγκριτα περισσότερες από την πατρότητα, σημαίνει να αλλάζει όλη σου ή ζωή, όλα σου τα όνειρα να πάνε πίσω και στο τέλος κανείς να μην το εκτιμά, ίσως δεν έκανα ποτέ οικογένεια. Θα απολάμβανα τουλάχιστον την καριέρα μου και την κοινωνική μου ζωή αντί να τρώω την απόρριψη. Μετά από αυτό η ψυχολογία μου άλλαξε, έχω συνεχώς νεύρα και ένα αίσθημα ανικανοποιητου. Ακόμα και τον άνδρα μου που τον λάτρευα και τον θεωρούσα ότι πιο όμορφο θα μπορούσα να συναντήσω στην ζωή μου πλέον τον έχω απομυθοποιησει. Δεν νιώθω ικανοποιημένη από την οικογένεια μου.

Jack-A-Lynn (crimson)

7.5.2019 | 11:26

Το να του έχει αδυναμία δεν σημαίνει ότι τον αγαπάει περισσότερο από εσένα. Πολύ καλά σχόλια από τους σχολιαστές.

| Μόνιμος σύνδεσμος

Connection_has_been_lost

7.5.2019 | 10:33

Η αγάπη δεν είναι ανταγωνισμός. Το παιδί αγαπά και τους δύο γονείς και το ίδιο ισχύει και από την πλευρά των γονιών προς το παιδί. Κι αν κάποιος γονιός "απορρίπτεται" από το παιδί, δεν θα πρέπει να εγκαταλείπει τις προσπάθειες να εκδηλώνει την αγάπη του προς το παιδί.Το παιδί δεν έχει ανάγκη μόνο την αγάπη αλλά χρειάζεται να περνά μαζί του και χρόνο ο γονιός. Αν πχ η μάνα αναλώνεται πολύ με τις δουλειές του σπιτιού και (φυσικά) μπορεί να μην έχει πολύ διάθεση μετά να ασχοληθεί με το παιδί, είναι λογικό το παιδί να προτιμήσει τον πατέρα εφόσον αχοληθεί μαζί του. Βέβαια ισχύει και το αντίστροφο.Επίσης στην περίπτωση του γονιού που εργάζεται και λείπει πολλές ώρες από το σπίτι, είναι εξαιρετικά φυσικό το παιδί να δείχνει μια ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτόν γιατί του λείπει. Αυτό όμως δε σχετίζεται με αγάπη, απλά το παιδί δε μπορεί να το εκφράσει ακόμα σωστα.Άρα το σωστό είναι οι γονείς να μοιράζουν ισόποσα (και όσο είναι δυνατόν) το χρόνο που ασχολούνται με το παιδί, μοιράζοντας ταυτόχρονα και τις υποχρεώσεις τους (δουλειές, κτλ). Στην ανάγκη ας μένουν και κάποιες δευτερεύουσες δουλειές πιο πίσω. Και βέβαια το παιδί δε θα πρέπει να μπαίνει ποτέ στη μέση, όταν οι γονείς διαφωνούν. Ούτε να επιχειρείται δωροδοκεία του με οποιονδήποτε τρόπο, από οποιονδήποτε γονιό. Φυσικά απαγορεύονται ρητά ερωτήσεις του στυλ ποιο γονιό αγαπάς περισσότερο. Προς όλους και από όλους. Τέλος αν το παιδί δείχνει μια ιδιαίτερη προτίμηση σε ένα γονιό (απόλυτα φυσιολογικό στην εξελικτική του διαδικασία), θα πρέπει ο άλλος να τονίζει τη σημαντικότητα και των δυο γονιών.Στα υπόλοιπα που περιγράφεις, καταλαβαίνω οτι μάλλον έχεις μετανοιώσει για κάποια πράγματα που στερήθηκες και ήθελες να κάνεις και η προτίμηση του παιδιού στον πατέρα του, είναι απλά, άλλη μια αφορμή για αυτό. Ηρέμησε, σκέψου ψύχραιμα και λογικά και θα καταλήξεις στο σωστό.

| Μόνιμος σύνδεσμος

Ούσα_What The Fu_rfulo!

7.5.2019 | 09:56

Τα έχεις κομματάκι μπερδεμένα μέσα στο μυαλό σου. Στο χέρι σου είναι να τα ξεμπερδέψεις.Σχεδόν πάντα οι μαμάδες είναι οι κακοί της υπόθεσης, καθώς εκ των πραγμάτων, των τρεχουσών κοινωνικών περιστάσεων δηλαδή, περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά απ' ότι οι μπαμπάδες. Στην προσπάθεια να δώσουν βάσεις στο παιδί ώστε να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους και στριφνές θα γίνουν και θα το μαλώσουν και θα είναι αυστηρές μαζί του. Αρκεί ένα "έλα στο μπαμπά πουλάκι μου, άσε τη μαμά, δεν ξέρει" (άνετα στη θέση "μπαμπάς" βάλε "γιαγιά/παππού/κ.ο.κ.) για να μπει στη black list η αυστηρή μαμά. Το θέμα σου δεν είναι με την προτίμηση του παιδιού. Το θέμα σου κατ' αρχήν, είναι με την εικόνα που έχεις πλάσει εσύ μέσα στο μυαλό σου για την οικογένειά σας και ακολουθεί η στάση του συζύγου σου, ως πατέρας όχι απέναντι στο παιδί, αλλά ως συνεργάτη σου. Αυτά πρέπει να διερευνήσεις.Δεν είστε αντίπαλοι. Για όνομα του Θεού, δεν συναγωνίζεστε καν για την προτίμηση του παιδιού. Τα παιδιά, σαφώς και προτιμούν, αυτούς που τους σιγοντάρουν και τους κάνουν τα χατίρια. Θα μπορούσε να πει κάλλιστα ότι, αγαπάει περισσότερο τον θείο Σωσίπατρο, γιατί κάθε φορά που έρχεται (δυο φορές το μήνα δηλαδή, από μια ώρα επίσκεψη) του φέρνει παιχνίδια και παίζει μαζί του. Εκτίμηση και αναγνώριση, μην περιμένεις από το 5χρονο. Από εσένα όμως προς εσένα, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ.Έχω δώσει πολλάκις την ίδια συμβουλή, πάμε άλλη μία λοιπόν:Μην εξαρτάς την αυτοεπιβεβαίωσή σου και την ύπαρξή σου από την αποδοχή (ή μη) των Άλλων, όποιων και αν είναι αυτών. Δεν αυτοπραγματώνεσαι μέσα από τον ρόλο σου ως μητέρα και συζύγου μόνο. Αυτές είναι δυο από τις πλείστες ιδιότητές σου.

| Μόνιμος σύνδεσμος

Alice

7.5.2019 | 08:53

Κατα την ταπεινή μου γνωμη, δινεις μεγαλη βαρυτητα στα λογια ενος 5χρονου. Απο αυτο (και το ολο κειμενο) συμπεραινω οτι ολη σου η ζωη τα τελευταια 5 χρονια περιστρεφοταν γυρω από το γιο σου, για αυτο και σε πληγωσε τοσο που δεν πηρες την αναγνωριση που πιστευεις οτι σου αξιζει. Αυτο κατ'εμε ειναι πολυ λαθος τροπος σκεψης.Τα παιδια ποτε δεν θα εκτιμησουν το γονιο που ηταν "σκλαβος" τους, που παρατησε τα παντα για να τος κανει ολα τα χατηρια, και που στο τελος αναζητα την αιωνια ευγνωμοσυνη τους για κατι που τα ιδια δεν ζητησαν ποτε. Το παιδι σου ισως να σε εκτιμουσε περισσοτερο αν δεν του εκανες ολα τα χατηρια, αν ειχες μια δικη σου ξεχωριστη ζωη, και αν δεν του εριχνες εμμεσα τις ευθυνες για τη δικη σου επαγγελματικη "αποτυχια".Οι αντρες σ'αυτο τα καταφερνουν καλυτερα (οκ, εχουν ετσι γαλουχηθει), μην τον μισεις για αυτο, μαθε απο αυτον. Αυτο δε σημαινει σε καμια περιπτωση οτι ο γιος σου δε σε αγαπα! Αλλά ισως ήρθε η ωρα να κοιταξεις λιγο και τις δικες σου αναγκες. Αλλιως φοβαμαι οτι αυτο που νιωθεις τωρα θα χειροτερεψει με τα χρονια.

| Μόνιμος σύνδεσμος