19.3.2015 | 01:57
Και εκεί που...
πάλευα με νύχια και με δόντια να σηκωθώ στα πόδια μου...λύγισα και έπεσα! Οι μισοί μου φίλοι παρακολουθούσαν υπνωτισμένοι με μάτια συμπονετικά, ώντας στην ίδια κατάσταση προ πολλού, και άλλοι απλά συνέχιζαν την πορεία τους αδιάφοροι! Βλέπω μαυρίλα γύρω μου, κοινωνίες που σκοτώνουν και σκοτώνονται..άνθρωποι που μισιούνται και βιοπραγούν για την διαφορετικότητα, είτε λέγεται παλέτα χρωμάτων δέρματος είτε αδύναμος ή θρήσκος.. Και μια Ελλάδα που πιάνει τα παιδιά της από το λαιμό και τα πνίγει, αν δεν καταφέρουν να φύγουν μακρυά της! Μου λείπουν τα αδέρφια μου, οι γονείς μου, οι φίλοι μου που σκορπίσανε στο χάρτη.. Ξέρω και ότι θα μου λείψου τα καλύτερα μου χρόνια, που θα με πληγώνουν αργότερα στην σκέψη, που πάνε χαμένα σε σεντόνια θλίψης, προβληματισμού και σκούρων αποχρώσεων.. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που σήμερα η μέρα έκλεισε έχοντας συναντήσει τον "άνθρωπό μου", αλλά με την επισκίαση όλης αυτής της μαυρίλας και της κούρασης του μυαλού μου..παίζει να έχει κάνει μπαμ και να μην έχω πάρει χαμπάρι!Θα φυσήξω άλλη μια φορά να φύγει το μαύρο από πάνω μας..αλλά βάλ 'τε όλοι ένα χεράκι για αυτό! Ερωτευτείτε, αγκαλιάστε, μιλήστε, προστατέψ'τε, χαμογελάστε και δώστε ότι πιο θετικό έχετε γιατί κάποιοι το έχουν απολύτως ανάγκη!