ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν θυμάσαι την προηγούμενη μέρα και ένα χαζό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου... Θα σε πάρουν χαμπάρι λες σταμάτα, αλλά τίποτα, εκεί αυτό.Όταν ξαφνικά το δώματιό σου είναι πολύ μικρό.Το σπίτι πολύ μικρό. Η καρέκλα άβολη. Το κρεβάτι καταπιεστικό. Κι εσύ; Κι εσύ σε αναμμένα κάρβουνα να περπατάς μες στο σπίτι πάνω κάτω πάνω κάτω, ασταμάτητα...Όταν παραμιλάς μόνη σου και επαναλάμβανεις στο μυαλό σου κάθε φράση, κάθε βλέμμα, το άρωμά του. Αυτό το άρωμά του... Τη δική του μυρωδιά... Ντελίριο...λίγο καπνός, λίγο αφρόλουτρο, λίγο ο ιδρώτας του, λίγο ο ιδρώτας σου...Όταν αυτά που μισούσες πάνω του τώρα τα σκέφτεσαι κι αυτό το χαζό μειδίαμα γίνεται πιο πλατύ και πιο πλατύ και πιο πλατύ...Όταν δεν θες να το παραδεχτείς αλλά μέσα σου ξέρεις ότι την πάτησες. Και κάνεις τη σκληρή και την αγέρωχη αλλά το μόνο που ξέρεις είναι πόσο εύθραυστη και εκτεθειμένη νιώθεις ξαφνικά. Φτερό στον άνεμο έγινες κι αν φυσήξει ο βοριάς θα σε πάρει μαζί του πάνω από τις παγωμένες θάλασσες και τα σκοτεινά νερά...Και τώρα που γράφεις να το πάλι αυτό το χαζό μειδίαμα, πιο πλατύ και πιο πλατύ και πιο πλατύ... Και λες σταμάτα και δε σταματάει. Και λες σταμάτα και δε θες να σταματήσει.(Confusedsatine)