ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ναι πριγκιπεσσα μου ................... εσυ με αδερφο που έχει θεματα ........ εγω με μανα εγωκεντρική και ψυχωσική ......εγω δε εχω πουθενα να στραφώ οταν η μανα μου εχει κρίσεις ........... φιλαρακι μου σε νιωθω ......... ο αδερφό σου πρεπει να μπει για αποτοξίνωση ωση ....... δε χροστας κι εσυ τιποτες να σου κανει αυτος τιποτε ........... λογο του προβλήματος του ...... οι γονεις σου τι λεν ???

Molarocco, γιατί δεν κάνεις κάποια καταγγελία εναντίον του αδερφού σου; Τουλάχιστον αυτό θα τον κρατήσει για ένα διάστημα μακριά, σωστά;! Προφανώς, τώρα είναι αδύνατο να πας στη Γερμανία. Η ηρωίνη και τέτοιου είδους χάπια είναι από τους χειρότερους εθισμούς. Σκέψου να μείνεις στη θεία σου μέχρι να τελειώσει ο εγκλεισμός και βλέπεις τι κάνεις. Μαζί του στο ίδιο σπίτι δεν είσαι ασφαλής.

Αν όντως τον αγαπάς και θέλεις το καλό του, θα προχωρήσεις σε υποχρεωτικό εγκλεισμό του αδερφού σου. Δε γίνεται να τον αγαπάτε εσύ και η μητέρα σου και να ελπίζετε κάποια μέρα να τον βρείτε καλά. Σε κανένα νεκροτομείο θα το βρείτε από υπερβολική δόση και συγγνώμη που εκφράζομαι έτσι, αλλά είναι η αλήθεια. Έχω δει δυο περιπτώσεις εξάρτησης στη ζωή μου, μια άμεσα και μια έμμεσα. Η άμεση ήταν στο οικογενειακό περιβάλλον, το άτομο συνέχεια μέσα-έξω σε κέντρα αποτοξίνωσης, το είχαν βρει 2 φορές έτοιμο να πεθάνει από υπερβολική δόση. Κατά καιρούς, φιλοξενούταν από διάφορα άτομα της οικογένειας και καταλαβαίνω τι εννοείς γράφοντας "ανασφάλεια, βία, πίεση". Εν τέλει, μαζεύτηκαν χρήματα, κλείστηκε -ακούσια- σε κέντρο αποτοξίνωσης και ζει τη ζωή του 6 χρόνια τώρα. Η δεύτερη περίπτωση αφορά μια φίλη που είχε πατέρα αλκοολικό. Οι γονείς χώρισαν και κάποια στιγμή όταν εγώ και η κοπέλα ήμασταν 16 η μητέρα μετακόμισε εξωτερικό. Η φίλη έμενε με τον πατέρα, ο οποίος είχε απλώς φάσεις νηφάλιος και μεθυσμένος. Κι κάθε φορά γίνεται όλο και χειρότερο. Η κοπέλα πλέον έχει μετακομίσει με την μητέρα της εξωτερικό, ο πατέρας της κάνει τα ίδια και χειρότερα με τη νέα του οικογένεια και πέρυσι ήμασταν όλοι μαζί στο νοσοκομείο όπου κινδύνευσε ο άνθρωπος να πεθάνει.Νομίζω οι επιλογές σας είναι είτε ολοκάθαρες. Ή να τον κλείσετε κάπου (με πολύ υπομονή και πείσμα για την ανάρρωσή του, όχι 3 μήνες κι άιντε πάμε έξω) ή να τον αφήσετε και να συνεχίσετε τη ζωή σας ελπίζοντας μια μέρα να πάρει τον ίσιο δρόμο.

*πολλή

Κορίτσι, θέλει καθοδήγηση από ολοκληρωμένο team. Ψυχολόγο, σύμβουλο, ιατρούς κτλ. Κάνε μια συζήτηση, γιατί τέτοιος εγκλεισμός θα κρατήσει καιρό, λογικά θα κοστίσει και θέλει μπόλικο πείσμα (και από τις δυο πλευρές).