2.6.2015 | 02:39
Και σημερα
σφαχτηκαμε με φωνές και σκληρά, περιττά λογια.Τελικά παλι καταλήξαμε οτι ειναι τοσο δυνατό αυτό που εχουμε που δεν εχουμε δύναμη να χωρίσουμε οσα χιλιόμετρα και αν μας χωρίζουν. Που ακομα κι αυτές οι φωνές ειναι μέρος του παιχνιδιου.Διότι αν δεν νοιαζόμασταν δε θα μπαιναμε στον κόπο να ανταλλαξουμε κουβεντα....Ανατριχιάζω με αυτό που ζω και με την τόση αγάπη που παίρνω/δίνω.Τοσο πολύ που νιώθω πως τα ακομα κι αν τα σώματα μας χωριστουν ή φύγουν από τον κόσμο αυτό, η αγάπη μας θα εξαυλωθει και θα υπάρχει αέναη στον αέρα..Σπουδασα, δουλεψα, ταξιδεψα, γνωρισα κόσμο, αλλα το νοημα της ζωης μου το βρηκα στην ψυχή του.Για μενα αυτος ειναι η τελείωση μου σε ετουτον τον κόσμο..Και γι αυτόν εγω..Πολύ μελό θα μου πειτε..Πολύ αληθινό θα σας απαντήσω.Πιο αληθινό κι από την ιδια μας την ύπαρξη.Εύχομαι να το ζήσετε..